το γιατί πίσω απο τη βία

Έκρηξη αυτοσχέδιου ωρολογιακού μηχανισμού σημειώθηκε τα ξημερώματα στην είσοδο της πολυκατοικίας στην οποία μένει η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός στα Κάτω Πατήσια.

«Πρόκειται για νέους ανθρώπους που έχουν μίσος για την κοινωνία» δήλωσε η κ. Γιαννάκου.

Σημειώνω μερικά πράγματα για να ξέρει ο κόσμος τι γίνεται.

Οι ανθρωποι που έβαλαν τη βόμβα δεν μισούν γενικά και αόριστα, μισούν την κυρία Γιαννάκου το θέμα είναι γιατί;

Μπορώ να κάνω κάποιες υποθέσεις επειδή κι εγώ την μισώ [όχι σαν πρόσωπο αλλά σαν μέσο -υποχείριο εκμεταλλευτών] όπως και όλους τους υπουργούς παιδείας που πέρασαν απο τη πολιτική σκηνή του τόπου μας μετά τον Ε.Παπανούτσο.

Υποθέτω ότι τη μισούν για τους ίδιους λόγους, δηλαδή δεν αξιοποίησε το πόστο που της εμπιστεύτηκαν για να κάνει αυτό που έπρεπε για την πατρίδα της και τα παιδιά που τώρα της το θυμίζουν με τον πιο αισχρό τρόπο.
τι είναι αυτό που δεν έκανε:
-Καταρχήν να σταματήσει τις αδικίες που διαιωνίζονται και είναι ανοιχτή πληγή, που πυοροεί εδώ και δεκαετίες προς όφελος ορισμένων κουτοπόνηρων αλλά ισχυρών κρετίνων που θα γίνουν αιτία να σφαγιαστούν αθώοι. Αυτό γίνεται όταν ο θυμός συσσωρεύτεται και ξεσπάσει μονομιάς σαν κύμα βίας και τρομοκρατίας.

-Επειτα αυτό που έχει ανάγκη η χώρα μας αλλά κι ο κόσμος μας: Παιδεία
και δεν έχει Παιδεία επειδή λείπει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα η Οργάνωση.Δηλαδή Πρόγραμμα: καθορισμό στόχων, μέσων και μεθόδων που τους εξυπηρετούν, εξασφάλιση Πόρων- υλικούς άυλους και πρόσωπα-,Εφαρμογή τους άρα πολιτική βούληση και τέλος,
Έλεγχο για να πάψει η ασυδοσία των εκπαιδευτικών και του συστήματος πουυποτίθεται τους υποστηρίζει ενώ αντιθέτως τους καθηλώνει στόν ίδιο οχετό όλους άξιους κι ανάξιους μαζί.
Δεν μιλάω για πίεση γιατί τέτοια έχουν αφόρητη.
Μιλάω για αξιολόγηση έργου.
Μιλάω για κριτήρια αξιολόγησης.
Μιλάω για έλεγχο που ξεκαθαρίζει αν πάμε στο στόχο που έχουμε βάλει και αν χρειαζόμαστε διορθώσεις άρα και καινούριους Στόχους.

Τώρα απλά κάπου πάμε.
Δεν επιδιώκουμε τη μόρφωση, επιδιώκουμε την εκπαίδευση για λόγους βιοποριστικούς και επαγγελματικής αποκατάστασης ακολουθώντας υποτίθεται το τι ζητάει η Αγορά. Αλλά η αγορά αλλάζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.Αρα δεν είναι εφικτό να την παρακολουθήσεις απλά ακολουθώντας την.

Μπορείς να έχεις εικόνα και της αγοράς και του κόσμου ολόκληρου αποκτώντας τα γνωστικά εργαλεία της μακροθεώρησης και τη γνώση της ορθής αξιοποίησης τους.
Μόνο έτσι γίνεται εφικτή και η επαγγελματική αποκατάσταση.
Για τούτο ο μορφωμένος άνθρωπος όπως κι αν έρθουν τα πράγματα ξέρει τι και πώς να τα χειριστεί αλλά και αν δεν ξέρει, βρίσκει πως να μάθει.
Ενώ ο εκπαιδευμένος απλά γίνεται παροπλισμένος άνεργος.
Ξέρετε δεν υπάρχει ευνoικός άνεμος για κείνους που δεν ξέρουν που πάνε

Όταν οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί είναι εκτελεστές συμφερόντων όπως του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας-δεν μιλάω για τους απλούς μηχανικούς και δικηγόρους που ψωμολυσάνε μιλάω για τα μεγάλα κεφάλια που ολοένα και στοχοποιούνται- του Συλλόγου Δικηγόρων και των Πλουσίων αυτής της χώρας και διαπράττουν αδικίες σε βάρος των παιδιών που θέλουν να σπουδάσουν και να ανοίξουν τους ορίζοντες τους,να πάνε εκεί που δεν άφησαν τους γονείς τους να πάνε, τότε να ξέρουν ότι η επανάσταση της βόμβας και της σφαίρας -όπως άλλοτε η Γαλλική επανάσταση της Γκιλοτίνας -είναι πολύ κοντά τους και δεν πρέπει να απορούν παρά με το γιατί άργησε τόσο;.

Το γεγονός ότι η βομβιστική επίθεση, σημειώνεται δύο ημέρες μετά το αιματηρό τρομοκρατικό χτύπημα στο Αστυνομικό Τμήμα Αγίας Παρασκευής έχει προκαλέσει προβληματισμό στις Αρχές το θέμα είναι προφανώς ότι δεν καταλαβαίνουν το γιατί.

Υπήρξε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στην «Ε» και στον τηλεοπτικό σταθμό Άλτερ. Ο άγνωστος που τηλεφώνησε στην «Ε» στις 4.10 τα ξημερώματα είπε ότι "σε είκοσι λεπτά θα εκραγεί μηχανισμός στη Δεμερτζή 10, στης Μαριέττας Γιαννάκου". Δεν είναι φάρσα". Στο σημείο έσπευσαν δυνάμεις της αστυνομίας οι οποίες απέκλεισαν τους γύρω δρόμους.

Από την μικρής ισχύος έκρηξη προκλήθηκαν ζημιές στην είσοδο της πολυκατοικίας και σε ένα σταθμευμένο όχημα. Άνδρες του Τμήματος Εξουδετέρωσης Εκρηκτικών Μηχανισμών πήγαν στον τόπο της έκρηξης προκειμένου να περισυλλέξουν υπολείμματα της βόμβας που ενδεχομένως τους αποκαλύψουν την ταυτότητα της οργάνωσης ή των δραστών.

Σε δηλώσεις της σε ραδιοφωνικά μέσα, η κ.Γιαννάκου τόνισε ότι πρόκειται για νέους ανθρώπους που έχουν μίσος για το σύστημα και πως η σημερινή πράξη ήταν ένα μήνυμα ότι μπορούν να πάνε μέχρι τέλους.

"Λυπάμαι για ανθρώπους που νιώθουν μίσος κατά πάντων... πρόκειται για μηδενιστές και αδίστακτους που δε διστάζουν απέναντι σε τίποτα".

Τώρα μήπως τα λόγια της κυρίας Γιαννάκου σαν φαίνονται σαν ανούσιες κουβέντες υποψήφιου για σφαγή υπαιτίου της.

Ειδικά γνωρίζοντας ότι τα ΤΕΙ υπάρχουν ακόμη και ότι μάλιστα τα λένε απο τη μία τριτοβάθμια ιδρύματα και απο την άλλη ανώτερα ιδρύματα σε αντιδιαστολή με τα ανώτατα κι ότι δημιουργήθηκαν απο τη χούντα με στόχο να βγάζουν Υπομηχανικούς ή απλά Υπο-οτιδήποτε, αλλά καταφέρνουν μόνο να βγάζουν κάθε χρόνο κάποιες χιλιάδες παιδιά που θα διαπιστώσουν σύντομα ότι ασχέτως με το επίπεδο σπουδών τους-που ΕΝΙΟΤΕ είναι υψηλό - δεν υπήρξαν φοιτητές όπως πίστευαν αλλά "σπουδαστές" δεν είναι επαγγελματίες εξίσου με τους ανα το κόσμο συναδέλφους τους αφού δέν έχουν επαγγελματικά δικαιώματα και επομένως η υπόθεση τους εκρεμεί εδώ και 15 περίπου χρόνια ανανεώνοντας τις διακρίσεις σε κάθε δημόσιο φορέα σε κάθε τομέα που θα ασχοληθούν.

Κανένας δεν θα είχε αντίρρηση να γίνει υπομηχανικός ή υπο οτιδήποτε αν ήταν επιλογή του όπως πολύ απλά γίνεται σε άλλους τομείς.Αλλά το να σε κοροιδέυουν μερικοί ξύπνιοι δεν περνάει εύκολα και δεν καταπίνεται ΠΟΤΕ!

Επίσης η κ.Γιαννάκου άφησε αιχμές για την προηγούμενη κυβέρνηση, δηλώνοντας ότι πριν από έξι μήνες, της πήραν τη φρουρά χωρίς νωρίτερα να την έχουν ενημερώσει.

"Με εντολή του γραφείου του Αρχηγού αφαιρέθηκε η ασφάλεια, η οποία είχε δοθεί με εντολή εισαγγελέα" είπε η πρώην υπουργός και ευρωβουλευτής της Ν.Δ και κάλεσε όλα τα κόμματα να δουλέψουν από κοινού για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

"Χρειάζεται στρατηγική σε βάθος χρόνου" σχολίασε η κ.Γιαννάκου.

ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΘΑ ΠΡΟΣΘΕΤΑ....

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΗΞΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΤΑ ΤΕΙ ΚΑΝΤΕ ΤΑ ΕΙΤΕ ΙΕΚ ΕΙΤΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ.

ΟΣΟ ΓΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΜΕΙΝΕΤΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

ΤΟΣΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΙΓΥΡΝΑΝΕ ΒΙΑΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΘΕΡΙΑΝΟΣ-ζωγράφος-

Στα πλαίσια της ομαδικής έκθεσης για τον Λευκάδιο Χέρν που εγκαινιάστηκε στην Αθήνα συμμετέχει κι ο γνωστός μας ζωγράφος Σωτήρης Θεριανός με δύο έργα του μαζί με αλλους επιφανείς σύγχρονους Έλληνες εικαστικούς δημιουργούς

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ -Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ-

Γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1922 στη Νέα Υόρκη. Ελληνόπουλο δεύτερης γενιάς. Η μάνα του κατάγονταν από τη Σπάρτη και ο πατέρας του από τη Λευκάδα. Ένας λόγος που τον διεκδικούμε ως συμπατριώτη μας. Άλλοι λόγοι, γιατί έζησε το τελευταίο διάστημα της ζωής του στη Λευκάδα, γιατί πολλά από τα έργα του είναι εμπνευσμένα από τη μοναδική της φύση και γιατί θάφτηκε εδώ μετά το θάνατό του στα Γιάννενα το 1997.

Το 1950 ο Στάμος και 17 ομότεχνοί του Αμερικανοί μοντέρνοι ζωγράφοι, καταγγέλλουν με ανοιχτή επιστολή τους, που γίνεται πρωτοσέλιδο στους Νιου Γιορκ Τάιμς, τον Διευθυντή και τους κριτικούς τέχνης του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης, που ετοίμαζαν έκθεση με τίτλο “Αμερικάνικη Τέχνη – Σήμερα”, ότι είναι ενάντια στην προβολή έργων μοντέρνας τέχνης που δεν κατανοούν, ότι είναι δεδηλωμένα αντίθετοι στην προχωρημένη τέχνη, με τα συντηρητικά τους αισθητικά κριτήρια. Το αμερικανικό περιοδικό Λάιφ, αδράζοντας την ευκαιρία απ’ αυτή την επιστολή, αποκαλεί ένα χρόνο αργότερο ειρωνικά “οξύθυμους”, τα μέλη της λεγόμενης ομάδας της Πρωτοπορίας, που άτυπα ηγούνταν ο Στάμος, κάτι που έμεινε για αρκετά χρόνια μετά.

http://nikiana.wordpress.com
ARTCYCLOPEDIA – Theodoros Stamos
ART TOPOS – Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΩΝ ΑΤΕΡΜΟΝΩΝ ΠΕΔΙΩΝ
Abstract Expressionismus – Theodurus Stamos
THEODOROS STAMOS – Museum Collections
art in context – Theodoros Stamos Images
World Wide ARTS RESOURCES – Theodoros Stamos
Εικαστικόν – Θεόδωρος Στάμος
Artnet – Theodoros Stamos
“Ναυτεμπορική” – Πολιτική και τέχνη στα χνάρια των μεταναστών
Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λευκάδας
KATERINA’S DIARY (Blog)

ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

κάντε κλίκ στην εικόνα και φτάσατε...

Το Mουσείο Ακρόπολης

είναι αρχαιολογικό μουσείο επικεντρωμένο στα ευρήματα του αρχαιολογικού χώρου της Ακροπόλεως των Αθηνών. Το μουσείο κτίσθηκε για να στεγάσει κάθε αντικείμενο που έχει βρεθεί πάνω στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως και στους πρόποδές του καλύπτοντας μία ευρεία χρονική περίοδο από την Μυκηναϊκή περίοδο έως την Ρωμαϊκή και Παλαιοχριστιανική Αθήνα ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται πάνω στον αρχαιολογικό χώρο Μακρυγιάννη, κατάλοιπο των Ρωμαϊκών και πρώιμων βυζαντινών Αθηνών.

Το μουσείο θεμελιώθηκε το 2003 ενώ ο Οργανισμός Μουσείου Ακρόπολης ιδρύθηκε το 2008. Τέλος άνοιξε στο κοινό στις 21 Ιουνίου 2009. Περί τα 4.000 αντικείμενα εκτίθενται σε ένα χώρο 14.000 τετραγωνικών μέτρων. Πρόεδρος του οργανισμού του μουσείου είναι ο επίτιμος καθηγητής Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, Δημήτριος Παντερμαλής.

Το κτίριο

Το σχέδιο του Μπερνάρ Τσουμί εμπλέκει τρεις αρχιτεκτονικές συλλήψεις: το φως, την κίνηση και ένα τεκτονικό προγραμματισμό. Οι συλλογές του μουσείου εκτίθενται σε τρία επίπεδα ενώ ένα τρίτο μεσαίο επίπεδο στεγάζει τους βοηθητικούς χώρους όπως το εστιατόριο, το πωλητήριο και τα γραφεία. Στο πρώτο επίπεδο του μουσείο παρουσιάζονται τα ευρήματα των κλιτών της Ακροπόλεως ενώ η μακριά ορθογώνια αίθουσα και το επικλινές δάπεδο παραπέμπουν στην ανάβαση στον βράχο. Έπειτα ο επισκέπτης βρίσκεται σε μία μεγάλη τραπεζοειδή αίθουσα όπου στεγάζονται τα εκθέματα της αρχαϊκής εποχής. Στον ίδιο όροφο εκτίθενται ακόμη αντικείμενα και γλυπτά από άλλα κτήρια της Ακροπόλεως όπως τα Προπύλαια, το Ερέχθειο και ο Ναός της Αθηνάς Νίκης όπως επίσης και ευρήματα της Ρωμαϊκής και Πρώιμης Βυζαντινής Αθήνας. Ο επισκέπτης όμως βλέπει τα τελευταία κατά την κάθοδο καθώς θα οδηγηθεί πρώτα στην αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα ώστε να τηρηθεί η χρονολογική σειρά. Η αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα έχει τον ίδιο προσανατολισμό με τον ναό στον βράχο και η χρήση γυαλιού επιτρέπει το φυσικό φωτισμό του χώρου.

Καθώς το μουσείο έχει κτιστεί σε έναν εκτενή αρχαιολογικό χώρο, το δάπεδο, εσωτερικά και εξωτερικά, είναι συχνά διαφανές χρησιμοποιώντας γυαλί και έτσι ο επισκέπτης βλέπει τις ανασκαφές του χώρου. Το μουσείο παρέχει ακόμη ένα αμφιθέατρο, θέατρο εικονικής πραγματικότητας, χώρο επισήμων και αίθουσα περιοδικών εκθέσεων.

αντιδράσεις - αντιρρήσεις

Αρχαιολογικός χώρος

Μακρυγιάννη

Η επιλογή ενός σημαντικού αρχαιολογικού χώρου για την κατασκευή του μουσείου προκάλεσε αντιδράσεις για την πιθανή καταστροφή των αρχαίων ευρημάτων. Η αντιδράσεις μάλιστα αυξήθηκαν καθώς δεν είχε αρχικά ληφθεί πρόβλεψη για συντήρηση του αρχαιολογικού χώρου. Αν και ακόμη εγείρεται το ζήτημα αν ένα ογκώδες κτήριο όπως το νέο μουσείο έπρεπε να κτισθεί τόσο κοντά στον βράχο της Ακροπόλεως, το γεγονός ότι το μουσείο κατασκευάστηκε αφήνοντας ανέπαφο σχετικά τα αρχαία ευρήματα αποσιώπησε τις αντιρρήσεις.

Σημαντικές επιπλέον αντιδράσεις υπήρξαν κατά της απόφασης της κυβερνήσεως να κατεδαφισθούν δύο κτήρια σημαντικής αρχιτεκτονικής που εμποδίζουν την θέα προς τον βράχο και το Θέατρο του Διονύσου από το εστιατόριο του μουσείου. Τα δύο κτήρια επί της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι αρχιτεκτονικής Αρ Ντεκό και Νεοκλασικού ρυθμού ενώ κάτοχος του ενός είναι ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου. Μία από τις προτάσεις της κυβερνήσεως είναι η μεταφορά των κτηρίων σε άλλο οικόπεδο.

Τέλος, η διεύθυνση του μουσείου κατηγορήθηκε ότι αφαίρεσε από ενημερωτικό βίντεο που προβαλλόταν σε χώρο του μουσείου, μέρος που απεικόνιζε τις καταστροφές που υπέστη ο Παρθενώνας κατά την μετατροπή του σε χριστιανικό ναό, έπειτα από απαίτηση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο διευθυντής του μουσείου κατηγορήθηκε ότι έδρασε αντιδεοντολογικά και λανθασμένα, αποκρύπτοντας ένα ιστορικό γεγονός.

Με αφορμή το νέο μουσείο Ακρόπολης να μην ξεχνάμε και τα μουσεία της Λευκάδος που οπωσδήποτε πρέπει να επισκεφτούμε

Μουσεία της Λευκάδας

Αρχαιολογικό Μουσείο Λευκάδας: στεγάζεται στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Λευκαδίων. Τα ευρήματα που παρουσιάζονται καλύπτουν μια μεγάλη χρονική περίοδο, που ξεκινά από τη μέση παλαιολιθική εποχή (200.000 - 35.000 π.Χ.) και φτάνει έως τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους. Στο μουσείο εκτίθενται σε ξεχωριστή αίθουσα τα ευρήματα των ανασκαφών του Γερμανού αρχαιολόγου Γουλιέλμου Νταίρπφελντ, ο οποίος ανέπτυξε τη θεωρία ότι η Λευκάδα είναι η Ιθάκη του Ομήρου. Το μουσείο φιλοξενεί εργαλεία, κεραμικά, χάλκινα, κοσμήματα και κτερίσματα τάφων, κυρίως από την αρχαία Νήρικο, το Νυδρί, τη Χοιροσπηλιά στην Εύγηρο και από τη σπηλιά στο Φρύνι.
Τηλ. 26450.21635

Λαογραφικό Μουσείο του Μουσικοφιλολογικού Ομίλου «Ορφεύς» «Πανταζής Κοντομίχης»: ιδρύθηκε το 1937, περιλαμβάνει πολλά αξιόλογα και σπάνια εκθέματα, καθώς και μια πλούσια συλλογή από την καθημερινή ζωή και τις ασχολίες των Λευκαδιτών. Για πληροφορίες 2645022778

Μουσείο Φωνόγραφου: κοντά στον κεντρικό πεζόδρομο της παλιάς πόλης στεγάζεται το μικρό ιδιωτικό μουσείο με φωνόγραφους, δίσκους, σπάνια χρηστικά αντικείμενα, διακοσμητικά, εργαλεία, κουτάκια, σφραγίδες, χαρτονομίσματα και καρτ-ποστάλ εποχής.
Τηλ. 26450.21088

Εκκλησιαστικό Μουσείο Ι.Μ.Φανερωμένης: στην Ι.Μ.Φανερωμένης, έξω από το χωριό Φρύνι, σε απόσταση 4 χλμ. από την πόλη της Λευκάδας, πρόκειται να λειτουργήσει Μουσείο Εκκλησιαστικής Τέχνης με ποικίλα εκθέματα, προερχόμενα από ναούς και μονές του νησιού, τα οποία καλύπτουν μία εκτεταμένη χρονικά περίοδο, από την εποχή της δεύτερης Τουρκοκρατίας (1479-1684) έως και την ενσωμάτωση της νήσου στο ελεύθερο ελληνικό κράτος το 1864.
Σε νεόδμητο κτίριο δύο ορόφων, που βρίσκεται στον περίβολο της Ιεράς Μονής, έχουν διαμορφωθεί κατάλληλα εκθεσιακοί χώροι όπου πρόκειται να εκτεθούν ποικίλα αντικείμενα εκκλησιαστικής τέχνης. Τον κύριο όγκο των εκθεμάτων αποτελούν έργα επτανήσιων και λευκαδίων ζωγράφων, κυρίως μεταβυζαντινές φορητές εικόνες και στοιχεία τέμπλων (δεσποτικές εικόνες, επιστύλια, θυρόφυλλα). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ποικίλα εκκλησιαστικά χειρόγραφα και παλαιότυπα από τη βιβλιοθήκη της μονής, με σπάνιες και παλαιές εκδόσεις ελλήνων και ξένων τυπογράφων των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων. Αξιόλογα είναι και τα ποικίλα έργα αργυροχοίας, κυρίως σταυροί αγιασμού, δισκοπότηρα, κανδήλες, δίσκοι, επενδύσεις εικόνων και ευαγγελίων. Τέλος, σημαντικό μέρος των εκθεμάτων αποτελούν ποικίλα άμφια και στοιχεία αρχιερατικών στολών, καθώς και μία αξιόλογη σειρά αντιμηνσίων που χρονολογούνται από το 18ο -19ο αι.

Λαογραφικό Μουσείο Λευκαδίτικου Κεντήματος «Μαρία Κουτσοχέρω» Σ΄ αυτό το μικρό ιδιωτικό μουσείο και μέσα από τα παραδοσιακά εκθέματα, ο επισκέπτης ανακαλύπτει τη ζωή και το χαρακτήρα, την επιμονή, την υπομονή και την ευφυΐα των ορεινών Λευκαδιτών που έζησαν κάτω από σκληρές συνθήκες και δημιούργησαν έναν ολοκληρωμένο λαϊκό πολιτισμό.
Τηλ. 26450.41590

Ελλομένειο Μουσείο Ελληνικών Μουσικών Οργάνων: βρίσκεται στο Νεοχώρι και ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του κ. Παναγιώτη Τσατσούλα. Τόσο το ίδιο το κτίριο -ένα παλιό «λιοτρίβι» που μετατράπηκε σε αξιολογότατο χώρο υποδοχής- όσο και τα παραδοσιακά αντικείμενα λαϊκής τέχνης, τα αγροτικά εργαλεία και τα μουσικά όργανα που εκτίθενται εδώ, είναι μοναδικά.
Τηλ. 26450.93097

Κοντομίχειο Λαογραφικό Μουσείο Δήμου Σφακιωτών, στον Κάβαλο. Δημιουργήθηκε από το αρμόδιο Νομικό πρόσωπο του Δήμου και λειτούργησε για το κοινό από το καλοκαίρι του 2004. Στεγάζεται στο παλιό κτίριο του Δημοτικού Σχολείου Καβάλου, μέσα σε ένα θαυμάσιο πευκόφυτο χώρο.
Το μουσείο αναφέρεται στα εργαλεία, στη σημασία τους για την κοινωνική εξέλιξη, στην εποχή της δημιουργίας τους, καθώς και στο κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο της εργασίας του Λευκαδίτη στην προβιομηχανική εποχή.
Στους χώρους του Μουσείου εκτίθενται:

Συλλογή εργαλείων από διάφορα επαγγέλματα, όπως του τσαγκάρη, του γεωργού, του μαραγκού, του κουρέα, του χτίστη, του σιτά, του καλατζή, του ξυλοκόπου κ.α.
Αναπαραστάσεις χώρων του Λευκαδίτικού σπιτιού (κουζίνα, φούρνος).
Συλλογή παλαιών φωτογραφιών.
Συλλογή με υφαντά και παραδοσιακές φορεσιές.

Η σημασία του «ΟΧΙ» στην έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

Του Κώστα Ονισένκο
(onisenko@kathimerini.gr)

«Κύριε, αυτό είναι πόλεμος». Μ' αυτά τα λόγια ο Ιωάννης Μεταξάς απορρίπτει το τελεσίγραφο του Ιταλού πρεσβευτή Εμανουέλο Γκράτσι που ζητούσε παραχώρηση ελληνικών εδαφών για στρατιωτική χρήση από τις δυνάμεις του Άξονα. Τα ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου του 1940 η Ελλάδα βγαίνει από την ουδετερότητα και συντάσσεται με τους Συμμάχους

Έχουν γραφτεί πολλά για το πόσο ο Μεταξάς ήθελε να στραφεί κατά του Άξονα και αν το «Όχι» θα πρέπει να αποδοθεί στον ίδιο ή στον ελληνικό λαό συνολικά. Ένα ιστορικό πρόβλημα που θα μας απασχολήσει για αρκετό καιρό.
Διαβάζοντας το τελεσίγραφο (... η Ιταλική Κυβέρνηση στην απόφαση να ζητήσει από την Ελληνική Κυβέρνηση -ως εγγύηση για την ουδετερότητα της Ελλάδας και ως εγγύηση για την ασφάλεια της Ιταλίας- το δικαίωμα να καταλάβει δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, για τη διάρκεια της σημερινής προς την Αγγλία ρήξεως, ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους...) αντιλαμβανόμαστε πως κάθε αρχηγός κράτους -έστω με ελάχιστη συνείδηση- μπορεί να διακρίνει πως πρόκειται για πράξη πολέμου. Κατά τη διάρκεια της ίδιας ημέρας ο Μεταξάς και ο βασιλιάς Γεώργιος Β' απευθύνουν διαδοχικά διαγγέλματα προς το λαό, στα οποία ενημερώνουν τους Έλληνες για την κατάσταση και τους καλούν να προασπιστούν την πατρίδα, στεκόμενοι αντάξιοι των προγόνων τους.
Η Ελλάδα, για ακόμα μια φορά, βρισκόταν σε πόλεμο.

Στην εποχή μας οι συμμαχικές χώρες γιορτάζουν κάθε χρόνο τη λήξη του Β' ΠΠ την ώρα που η Ελλάδα έχει θεσπίσει ως αργία την είσοδό της στον πόλεμο, ένα γεγονός στο οποίο αξίζει να σταθούμε.

Η ναζιστική Γερμανία ήταν ο «εφευρέτης» του «αστραπιαίου πολέμου», μιας τακτικής που χαρακτηρίζεται από ξαφνικές, σύντομες χερσαίες επιθέσεις υποστηριζόμενες από αέρος που βασίζονται στην άριστη οργάνωση και τα προηγμένα τεχνικά μέσα. Αυτήν ακριβώς την τεχνική δεν είχε καταφέρει να αντιμετωπίσει η συμμαχική Ευρώπη μέχρι την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο.
Οι οργανωμένες γερμανικές και ιταλικές επιθέσεις μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο υπολογισμένες που το ποσοστό αποτυχίας τους ήταν ελάχιστο. Με λίγα λόγια, οι στρατοί του Άξονα απέφευγαν να εμπλακούν σε σημαντικές μάχες με χώρες που μπορούσαν να τους προβάλλουν ουσιαστική αντίσταση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ιταλικής εισβολής στην Αιθιοπία όπου η μεγαλύτερη αεροπορία του κόσμου είχε κληθεί να αντιμετωπίσει το... ένα βασιλικό αεροπλάνο.
Ανάλογη ήταν και η πρόβλεψη για την Ελλάδα, ο Άξονας θεωρούσε πως μια μικρή αγροτική χώρα δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στρατιωτικά έναντι της στρατοκρατούμενης Ιταλίας και ο πόλεμος θα είχε διάρκεια λίγων ημερών. Την κατάκτηση της Ελλάδας θα ακολουθούσε ο «πραγματικός πόλεμος», αυτή τη φορά εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης.
Η εκστρατεία θα ξεκινούσε με χτυπήματα στη Σοβιετική Ένωση από τα νώτα. Έχοντας φιλικά προσκείμενες τις Ρουμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία και κατακτημένη την Πολωνία, ο Άξονας χρειαζόταν την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία για να ανοίξει ένας διάδρομος ξηράς, αέρος και θαλάσσης προς την Σοβιετική Ένωση για να παρελάσουν τα στρατεύματα στην επιχείρηση Βαρβαρόσα. Όταν η «επιχείρηση ρουτίνας» στην Ελλάδα μετατράπηκε σε εφιάλτη και αντί να κερδίζουν οι Ιταλοί έχαναν εδάφη επικράτησε σύγχυση και στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα.
Οι νίκες της «μικρής» Ελλάδας ήταν ένα διπλό δώρο για τους Συμμάχους. Αφενός ράγισε η εικόνα του αήττητου εχθρού και αφετέρου έδωσε χρόνο για οργάνωση, το δεύτερο αφορούσε κυρίως τη Σ. Ένωση.
Ο Στάλιν -που μέχρι πρότινος θεωρούσε σύμμαχο τον Χίτλερ και δεχόταν αντικρουόμενες πληροφορίες για την πρόθεση της Γερμανίας- είχε σπαταλήσει πολύτιμο χρόνο και οι -τουλάχιστον- τέσσερεις εβδομάδες που του «χάρισε» η ελληνική αντίσταση αποδείχθηκαν πολύτιμες για την οργάνωση της εθνικής άμυνας. Παράλληλα, το κύρος του Άξονα κλονίστηκε με αποτέλεσμα και οι φιλικά προσκείμενες χώρες να διστάζουν μπροστά σε μια συμμαχία με τις Γερμανοιταλικές δυνάμεις.
Οι φόβοι για επέκταση των ιταλικών δυνάμεων στην Αφρική και Μ. Ανατολή διαλύθηκαν αφού αυτές είχαν «βαλτώσει» για μήνες στα ελληνικά βουνά.
Στις 216 ημέρες που κράτησε η οργανωμένη αντίσταση του ελληνικού στρατού, μέχρι τη στιγμή που έπεσε και το τελευταίο οχυρό στην Κρήτη, όλος ο κόσμος έγινε μάρτυρας ενός μικρού θαύματος.
Το πώς μια αγροτική χώρα με ελάχιστο στρατό μπορεί να αντισταθεί ηρωικά σε έναν πολυάριθμο και καλύτερα εξοπλισμένο αντίπαλο είναι ένα γεγονός που παραμένει μυστήριο από την εποχή των Θερμοπυλών. Σίγουρα όμως, αν η Ελλάδα -είτε από δειλία είτε από συμφέρον- είχε δεχθεί το τελεσίγραφο των Ιταλών την 28η Οκτωβρίου του 1940 ο πόλεμος θα είχε διαφορετική έκβαση με απρόβλεπτες -ιστορικά- συνέπειες.


Πηγή : H KAΘHMEPINH

-------------------------------------------------------------------------------




Τα όχι και τα ναι της ιστορίας

Tου Σωκρατη Τσιχλια

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ως παιδί θεωρούσα «μικρή» εθνική γιορτή την 28η Οκτωβρίου με το «όχι» της και μεγάλη την άλλη, της 25ης Μαρτίου με το «ελευθερία ή θάνατος».

Ακόμη και τότε που ήμουν πολιτικά αθώος προτιμούσα τον Κολοκοτρώνη και την παρέα του με τις μαλλούρες και τα γιαταγάνια, από τον Ιωάννη Μεταξά με τα γυαλάκια και την κοιλίτσα.
Νομίζω πάντως ότι η τακτοποίηση σε περίοπτη θέση της παιδικής μου συνείδησης της 25ης Μαρτίου, είχε να κάνει τελικώς με το ότι εκείνος ο αγώνας ήταν νικηφόρος.
Ο ηρωικός πόλεμος του 1940 δυστυχώς κατέληξε σε ήττα και κατοχή, κι αυτή δεν μου πολυάρεσε. Τα χρόνια εκείνα, η συνέχεια του έπους του 1940, η εθνική αντίσταση, δεν διδασκόταν. Ηταν σαν να μην είχε συμβεί. Πήγαινα σχολείο, όταν την ύλη της ιστορίας την καθόριζαν οι νικητές του εμφυλίου πολέμου.
Δύσκολα και πληκτικά χρόνια για ένα μαθητή. Ανήκω σε μία γενιά που διδάχθηκε την ελληνική ιστορία με έναν τρόπο που μάλλον προκαλεί ναυτία στους σύγχρονους ιστορικούς και κάτι εντονότερο από ναυτία στους ιστορικούς της τάσης της κυρίας Ρεπούση.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι πάντως για τα χρόνια εκείνα 1960-1973 ας πούμε, μια χαρά ήταν η ιστορία που διδάχθηκα, εάν ιστορία ενός τόπου αναγκαστικά κινείται μεταξύ επιστήμης και συγκίνησης, αλήθειας κα μύθου. Γιατί πώς αλλιώς θα μεγαλώσουν τα έθνη, πώς θα τα νταντέψεις στα πρώτα τους βήματα, πώς θα γλυκάνεις τις πληγές τους, πώς θα φωτίσεις τα σκοτάδια τους, πώς θα διώξεις τους εφιάλτες.
Δεν μεγαλώνουν οι λαοί αλλιώς, δεν μεγαλώνουν με πολιτίκαλι κορέκτ αλήθειες. Θέλουν και επίθετα και αισθήματα και θαυμαστικά. Τότε τουλάχιστον το είχαμε ανάγκη, μία σταλιά χώρα, εκατόν τόσα χρόνια συγκροτημένοι σε κράτος, με έναν εμφύλιο που μας σπάραξε, μας τεμάχισε, μας ακύρωσε. Αν δεν περηφανευόταν και λιγάκι παραπάνω από το πρέπον η ιστορία για τον Περικλή και τον χρυσό του αιώνα, πώς θα συνεχίζαμε; Και τι πάθαμε δηλαδή με δύο τρεις υπερθετικούς επιπλέον;


Από τη δική μου τάξη πάντως, προγονόπληκτος ένας βγήκε, ο βλαμμένος. Αυτός ό,τι ιστορία και να διδασκόμασταν έτσι θα κατέληγε.
Ηταν σπουδαίοι οι αρχαίοι Ελληνες, πολύ σπουδαίοι, αυτό μάθαμε, αυτό έμεινε· πού είναι το κακό; Μήπως δεν ήταν; Η μήπως έσταξε η ουρά του γαϊδάρου που γενιές Ελλήνων δεν διδάχθηκαν ότι η τουρκική αυτοκρατορία της οποίας υπήρξαμε υπόδουλο έθνος ήταν πολυεθνική και πολυπολιτισμική (sic) με πλήρως αποκεντρωμένη διοίκηση. Σιγά τα αυγά.
Αυτά έπρεπε να διδαχθούν οι ξυπόλυτοι, για να μπορέσουν να περπατήσουν στα κακοτράχαλα χρόνια; Δεν νομίζω. Μια χαρά ήταν οι ηρωικές σελίδες της ιστορίας μας με το σκλαβωμένο έθνος που αναστήθηκε. Κι αν το κρυφό σχολειό με τα λυχνάρια και τους παπάδες ήταν περισσότερο παραμύθι και λιγότερο ιστορία, δεν πειράζει, ήρθε η ώρα και αποκαταστάθηκε η αλήθεια.


Ενα παραμύθι λιγότερο, πάντως, δεν μας κάνει απαραίτητα σοφότερους. Εθνη χωρίς ήρωες -και της ειρήνης και του πολέμου- δεν υπάρχουν.
Εάν έχουμε ένστικτο αυτοσυντήρησης, λοιπόν, θα φροντίσουμε να μένει αναμμένο το καντήλι τους.
Η γνώση της άγνοιας μας, είναι η αρχή της γνώσης !
Όποιος σκορπίζει γνώση, μαζεύει χαρά !

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΟΛΔΑΤΟΣ

O Δημήτρης Ε. Σολδάτος γεννήθηκε στην Λευκάδα το 1969.
Ανήκει στη νέα γενιά λογοτεχνών του νησιού μας και έχει ήδη δείγματα γραφής αξιόλογης και με προοπτικές.

Από το 2000 και μετά συνεργάστηκε με την εφημερίδα «τα Νέα της Λευκάδας» γράφοντας για αρκετά χρόνια την στήλη «το Ποίημα της Εβδομάδας» καθώς και πλήθος άρθρων πολιτιστικού αλλά και κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου.

Πρωτοστάτησε στην διάσωση της οικίας Σικελιανού για την μετατροπή της σε μουσείο και βρήκε, συντήρησε και παρέδωσε στην Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας το τραπέζι που έγραψε ο Κώστας Καρυωτάκης τα τελευταία του ποιήματα στην Πρέβεζα.

Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα τις παρακάτω ποιητικές συλλογές:
Ανύπαρκτος – πρωτόλεια – 1988.
Ζωντανοί Νεκροί, 1989.

Εγχειρίδιο για Ερωτευμένους – εκτός εμπορίου – 2003.
Καφέ Ρετρό, 2004 (βραβείο «Λάμπρου Πορφύρα» από την Ακαδημία Αθηνών).


Nobel λόγω ατεχνίας, 2008.
Nobel because of artlessness, 2009 (μετάφραση ορισμένων ποιημάτων στην αγγλική γλώσσα).

Ο Δημήτρης Ε. Σολδάτος είναι μαραθωνοδρόμος.
για περισσότερα στο ιστολόγιο του http://dimsol.blogspot.com/

ΤΙ ΕΣΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ (www.tmichas.wordpress.com)

Ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός», για τον οποίο γίνεται λόγος τον τελευταίο καιρό, αποτελεί τη βάση των περισσότερων φιλελεύθερων ευρωπαϊκών κομμάτων καθώς και ενός σημαντικού τμήματος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.

Αναπτύσσεται στην Αγγλία κυρίως στα τέλη του 19ου-αρχές 20ού αιώνα ως μια αντίδραση ή επαναδιατύπωση των αρχών του κλασικού φιλελευθερισμού των αρχών του 19ου αιώνα. Εμβληματικές φυσιογνωμίες του κινήματος υπήρξαν οι Τ.Η.Green, L.Τ. Hobhouse και J. Hobson και (αργότερα) στην Αμερική ο John Dewey (του οποίου η σκέψη επηρέασε σημαντικά μεταξύ άλλων και τον Noam Chomsky).

Τόσο ο «κλασικός» όσο και ο «κοινωνικός» φιλελευθερισμός θεωρούν πρωταρχική την έννοια της ελευθερίας. Ομως υπάρχει μια βασική διαφορά στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουν αυτή την έννοια.

Για τους κλασικούς φιλελεύθερους ελευθερία σημαίνει την απουσία καταναγκασμού (καταναγκασμός θεωρείται η συνειδητή παρέμβαση ατόμων με στόχο να παρεμποδίσουν κάποιον να υλοποιήσει τους στόχους του). Πρόκειται για τη λεγόμενη «αρνητική» έννοια της ελευθερίας. Για τους κοινωνικούς φιλελεύθερους η έννοια της ελευθερίας είναι πιο διευρυμένη και παραπέμπει στις δυνατότητες που έχει ένα άτομο να επιτύχει τους στόχους του. Αυτή είναι η λεγόμενη «θετική» ερμηνεία της ελευθερίας. Με άλλα λόγια, η «αρνητική» έννοια της ελευθερίας παρεπέμπει σε σχέσεις μεταξύ ανθρώπων ενώ η «θετική» στη δυνατότητα της υλοποίησης των στόχων/επιλογών του ατόμου.

Κράτος κοινωνικής ευημερίας

Ας πάρουμε την περίπτωση του Γιώργου που χρειάζεται να κάνει μια ακριβή χειρουργική επέμβαση στις ΗΠΑ. Ομως ο Γιώργος δεν έχει τους οικονομικούς πόρους που απαιτεί η πολυδάπανη αυτή εγχείρηση.

Για τους «κλασικούς» φιλελεύθερους ο Γιώργος είναι ελεύθερος, στον βαθμό που κανείς δεν τον εμποδίζει να πάει στις ΗΠΑ. Αντίθετα για τον οπαδό του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» η ελευθερία του Γιώργου περιορίζεται από το γεγονός ότι δεν μπορεί να υλοποιήσει τους στόχους του, δηλαδή την επιλογή της μετάβασης στις ΗΠΑ.

Οπως γίνεται εύκολα κατανοητό, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση και νομιμοποίηση τους κράτους κοινωνικής ευημερίας. Η υλοποίηση της ελευθερίας, νοουμένης ως δυνατότητας εκπλήρωσης στόχων, απαιτούσε την ύπαρξη των οικονομικών και κοινωνικών πόρων που μόνο ένα κράτος κοινωνικής ευημερίας μπορούσε να διαθέσει. Το άτομο σύμφωνα με αυτή την αντίληψη θα μπορούσε να αναπτύξει τις πλήρεις δυνατότητές του με τη δημόσια ενίσχυση σε τομείς όπως η υγεία, η παιδεία κ.λπ.

Τις τελευταίες δεκαετίες ο κοινωνικός φιλελευθερισμός αντιμετώπισε την έντονη κριτική νεοφιλελεύθερων διανοητών όπως του Friedrich Hayek και του Milton Friedman.

Για τον Hayek ο επιθετικός προσδιορισμός «κοινωνικός» είναι μια «λέξη-νυφίτσα»:

«Οπως η νυφίτσα μπορεί να αδειάζει ένα αυγό χωρίς να αφήνει κανένα σημάδι, έτσι και τα λόγια-νυφίτσες μπορούν και αφαιρούν το περιεχόμενο από τις λέξεις που προσδιορίζουν χωρίς να αφήνουν σημάδια». Ο επιθετικός προσδιορισμός «κοινωνικός», σύμφωνα με τους νεοφιλελεύθερους διανοητές, αφαιρεί κάθε περιεχόμενο από το «φιλελευθερισμός»:

«Ο κλασικός φιλελεύθερος, γράφει ο Friedman, θεωρούσε την επέκταση της ελευθερίας ως τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για την προώθηση της κοινωνικής ευημερίας και της ισότητας. Ο φιλελεύθερος του 20ού αιώνα θεωρεί αντίθετα την ευημερία και την ισότητα ως προϋπόθεση της ελευθερίας. Στο όνομα της ευημερίας και της ισότητας ο φιλελεύθερος του 20ού αιώνα ευνοεί την επανεμφάνιση της πολιτικής του κρατικού παρεμβατισμού και του πατερναλισμού, εναντίον της οποίας πολέμησαν οι κλασικοί φιλελεύθεροι».

Κληρονομιά στον σοσιαλισμό

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Hayek, ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» με τη νέα διευρυμένη έννοια της ελευθερίας, προετοίμασε τον δρόμο για την ηγεμονία των σοσιαλιστικών ιδεών και κομμάτων:

«Το αίτημα για μια νέα ελευθερία, γράφει ο Hayek, στην ουσία δεν ήταν παρά ένα νέο όνομα για το παλιό αίτημα της ίσης κατανομής του πλούτου. Ομως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπόσχεση μιας διευρυμένης ελευθερίας υπήρξε το ισχυρότερο όπλο της σοσιαλιστικής προπαγάνδας... και ήταν καθοριστική για την πρόσδεση ολοένα και περισσότερων φιλελεύθερων στο άρμα του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός υιοθετήθηκε από το μεγαλύτερο μέρος της διανόησης ως ο κληρονόμος της φιλελεύθερης παράδοσης».

Πάντως, αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι στον φιλελεύθερο χώρο οι ιδεολογικές διαμάχες αφορούν κυρίως διαφορετικές ερμηνείες της έννοιας της ελευθερίας του ατόμου, η οποία παραμένει η πρωταρχική αξία. Απ' αυτή τη σκοπιά στο φιλοσοφικό επίπεδο τουλάχιστον ο φιλελευθερισμός διαφοροποιείται τόσο από τον σοσιαλισμό όσο και από τον συντηρητισμό, για τους οποίους η πρωταρχική έννοια είναι η συλλογικότητα (είτε το «κοινωνικό σύνολο» είτε η «κοινότητα» είτε το «έθνος»).

ΟΙ ΚΕΦΤΕΔΕΣ ΝΙΚΑΝΕ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ...

γράφει η Ιωάννα Καρατζαφέρη

Ηταν στα χρόνια της Απριλιανής στρατιωτικής δικτατορίας του Απρίλη 1967, όταν όσοι είχαμε ταχθεί εναντίον της, είχαμε δεθεί περισσότερο με μια ανιδιοτελή φιλία.

Η φιλία μου με την Κ., μια ποιήτρια, με διδακτορικό από το Κολόμπια Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, που εξέδιδε τα αντι-δικτατορικά της ποιήματα με δικά της έξοδα πουλώντας οικοδομήσιμη γη στη Θεσσαλονίκη, προϋπήρχε της χούντας.

Πριν μας ένωνε η λογοτεχνία, τώρα η έκφρασή μας και οι οποιεσδήποτε δραστηριότητές μας κατά του καθεστώτος της Αθήνας.

Συναντιόμασταν, σχεδόν, καθημερινά, εκείνη οικογενειακώς, εγώ μόνη.

Εκείνο το απόγευμα που πήγα σπίτι τους, κοντά στο Πανεπιστήμιο, την βρήκα ανάστατη.

Ευτυχώς που ήρθες, μου είπε.

Το προηγούμενο βράδυ καλεσμένοι ενός φίλου, που δε ζει πια, δικηγόρου, που είχε εκδώσει μια ποιητική συλλογή, και που δε με είχε καλέσει επειδή τον είχαν επισκεφθεί δυο πράκτορες του Εφ Μπι Αϊ ή κάτι τέτοιο και τον είχαν ανακρίνει για μένα, είχε συμβεί το περιστατικό.

Δεν είχε καν τολμήσει να μου τηλεφωνήσει ο ίδιος, αλλά είχε τηλεφωνήσει στον κοινό μας φίλο, τον ποιητή Νίκο Σπάνια, που ήδη τον είχαν επισκεφθεί για τον ίδιο λόγο οι δυο ή άλλοι πράκτορες, για να μου το διαβιβάσει.

Η Κ. είχε προσφέρει στον οικοδεσπότη, ανταποδίδοντας την πρόσκλησή του, την τελευταία της ποιητική συλλογή, ποιήματα γραμμένα με ύφος σχεδόν επιγραμματικό, σ' ένα συνδυασμό ψυχικού σθένους και συνεπούς σκέψης, με στόχο τη χούντα.

Εκείνος πήρε τον καλαίσθητο τόμο, είπε ευχαριστώ, και τον ακούμπησε σε κάποια επιφάνεια, χωρίς καμιά άλλη αναφορά.

Εκανε, όμως, συνεχείς αναφορές στους κεφτέδες που είχε φέρει μια άλλη φίλη.

Το υπόλοιπο βράδυ, η Κ. το πέρασε έχοντας υποστεί μια περιστασιακή μελαγχολία.

Το έβρισκε άδικο, αναντίστοιχο στο ποιητικό της ταλέντο, στο περιεχόμενο της συλλογής, το χρόνο που είχε αφιερώσει στο γράψιμό τους, τα χρήματα που είχε διαθέσει, αλλά κυρίως την αιτία που την είχε ωθήσει για την ποιητική της δουλειά.

Το αποτέλεσμα του δικού της έργου υστερούσε συγκριτικά με τους κεφτέδες.

Οι καλεσμένοι έτρωγαν τους κεφτέδες και η φίλη μου κατάπινε τα δάκρυά της που ανάβλυζαν από την οργή της.

Επαθα σοκ, μου είπε με ένα τόνο στη φωνή της, λες και μου εκμυστηρευόταν κάποιο μυστικό.

Και το θυμάσαι ακόμα από χτες το βράδυ; Τι να κάνω; με ρώτησε.

Να συνεχίσεις να γράφεις. Χωρίς ανταπόκριση; Μα, ο Ν. δεν είχε διαβάσει το περιεχόμενο. Με κοίταξε έκπληκτη σα να είχε ακούσει κάποια μεγάλη εξυπνάδα. Για ποιο σκοπό έγραψες εκείνα τα ποιήματα;

Η ερώτησή μου ήταν ρητορική. Ηξερα πολύ καλά γιατί τα είχε γράψει. Εξάλλου πριν γίνουν μια ποιητική συλλογή, είχα διαβάσει τα περισσότερα και αρκετά είχαν δημοσιευτεί στον εβδομαδιαίο «Ελληνικό Ταχυδρόμο», στον οποίο έγραφα κι εγώ μια επιφυλλίδα.

Εμείς θα συνεχίσουμε να γράφουμε, καταλήξαμε, πριν πούμε καληνύχτα.

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΙ

γράφει ο Κ. Σ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Επειδή υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο ιδεαλισμός μπορεί να νικήσει την τάση του ανθρώπου για περισσότερο κέρδος, ας προσέξουν την είδηση που δημοσιεύτηκε προχθές στις εφημερίδες «The Guardian» και «Corriere della Sera» για να καταλάβουν ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, επειδή ο ιδεαλισμός είναι μια κοινωνική τάση, αλλά η κερδοσκοπία ένα μεταλλαγμένο ένστικτο του θηρίου που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Και συνήθως τα ένστικτα πνίγουν τις τάσεις.

Στο Ρίο Μπλάνκο στο Περού, το 2005, γηγενείς διαδηλωτές έφθασαν έξω από το εργοστάσιο της εταιρείας Monterrico, που ήταν αρχικά αγγλική και στη συνέχεια πέρασε στους Κινέζους, διατηρώντας την έδρα της στο Λονδίνο.

Η Monterrico έκανε εξόρυξη χαλκού με παράνομη άδεια της κυβέρνησης του Περού, σε επιφάνεια 76.000 στρεμμάτων, που ήταν καλυμμένα με δάση από τα οποία αρδεύεται η καλλιεργήσιμη γη της περιοχής.

Η επίσημη αστυνομία και η ιδιωτική αστυνομία της εταιρείας συνέλαβαν τους διαδηλωτές. Τους κράτησαν δεμένους στο προαύλιο της εταιρείας και τους βασάνισαν με φρικτό τρόπο. Ένας δολοφονήθηκε, σύμφωνα με φωτογραφικό υλικό που βρέθηκε. Οι περισσότεροι κακοποιήθηκαν με ξύλα και μαστίγια. Σε δύο κοπέλες ασέλγησαν, αφού προηγουμένως τις απειλούσαν με επερχόμενο βιασμό.

Και αφού βρέθηκε το φωτογραφικό υλικό, βρετανικό δικαστήριο έδωσε ύστερα από τέσσερα χρόνια εντολή για πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων της Monterrico, αλλά μόνο μέχρι του ποσού των έξι εκατ. ευρώ, «για πιθανή ευθύνη της σε βασανισμό»!

Έξι εκατομμύρια που απλώς πάγωσαν προσωρινά, για ένα απλώς «πιθανό» βασανισμό διαδηλωτών από κρατικούς αστυνομικούς και σεκιουριτάδες της εταιρείας!
Τόσο αξίζουν δύο βιασμοί, ένας φόνος και άγριο μαστίγωμα των αλυσοδεμένων διαδηλωτών, κατά τη βρετανική Δικαιοσύνη! Και αυτό με την αίρεση ότι μπορεί να είναι απλή πιθανότητα αυτό που φαίνεται στις φωτογραφίες. Και μόνον επειδή υπήρξαν φωτογραφίες. Και σίγουρα οι όποιες αποζημιώσεις θα αργήσουν να επιδικασθούν, αφού το πρώτο βήμα έγινε έπειτα από τέσσερα χρόνια.

Η Δικαιοσύνη είναι παγκόσμια τυφλή και κουφή. Επιχειρήσεις, κυβερνήσεις και αστυνομίες αναγνωρίζονται ως βασανιστές, βιαστές και δολοφόνοι μόνον αν έχουν φωτογραφηθεί και αν ταυτοποιηθούν, και τότε τιμωρούνται με μικρή χρηματική ποινή, πολλά χρόνια μετά τις πράξεις τους…
Θα πείτε, το Περού είναι πολύ μακριά. Μόνο που η Δικαιοσύνη είναι στο Λονδίνο, όχι στο Περού. Είσαστε σίγουροι για τις αποστάσεις και την ασφάλεια που προσφέρουν;

Η ΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Γράφει ο Κ. Σ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Η Ελλάδα έχει μια μονότονη, ευθύγραμμη πολιτική πορεία. «Κινείται» ούτε με πρώτη ούτε με όπισθεν. Μένει απελπιστικά στάσιμη. Ίσως αυτό να είναι και το κυρίαρχο πρόβλημά της.

Εδώ δεν έχουμε ούτε αισιόδοξη ούτε μελαγχολική δημοκρατία. Έχουμε απαίσια πληκτική δημοκρατία, που δημιουργεί αυτοκτονικές τάσεις στην πολιτική ζωή.

Κάθε κόμμα που αναλαμβάνει την εξουσία από το δεύτερο (μια που μόνο δύο κόμματα εξουσίας υπάρχουν παγίως) βρίσκει μόνιμα καμένη γη. Ακριβώς την ίδια γη που είχε βρει και το απερχόμενο, όταν είχε διαδεχθεί το επανερχόμενο.

Οι πρωθυπουργοί, με σπανιότατες εξαιρέσεις, προέρχονται από τις δύο ίδιες οικογένειες, που παράγουν πρωθυπουργούς. Οι υπουργοί και οι κρατικές υπηρεσίες ακολουθούν πανομοιότυπες πεπατημένες. Οι αρμόδιοι για την οικονομία ανακαλύπτουν τις δημιουργικές λογιστικές και τα κρυμμένα ελλείμματα των προκατόχων τους, για να τους μιμηθούν ακριβώς, ώστε οι επόμενοι να βρίσκουν πάντοτε βιβλία με δημιουργικές λογιστικές και κρυμμένα ελλείμματα.

Οι υπουργοί Παιδείας έρχονται πανέτοιμοι για εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, που οι επόμενοι, ακόμα και από το ίδιο κόμμα, θα τις ακυρώσουν ή θα τις ψαλιδίσουν, για να έρθουν οι επόμενοι-προηγούμενοι να θεσμοθετήσουν τις δικές τους, πάντοτε υπό ακύρωση. Οι υπουργοί Υγείας εξυγιαίνουν τα νοσοκομεία που μένουν σταθερά άρρωστα για να ξανάρθουν να τα εξυγιάνουν οι επόμενοι.

Οι υπουργοί «προστασίας του πολίτη» (να και ένας οξύμωρος νεολογισμός επιτέλους) έρχονται για να φτιάξουν μια σύγχρονη αστυνομία που πάντοτε ξεχαρβαλώνεται.

Είναι δε τόσο κοινότυπα τα πράγματα, ώστε πάντα κάποιος «τρελός» αστυνομικός (ορολογία Χρυσοχοΐδη) σκοτώνει από ένα δεκαπεντάχρονο, όπως το 1985 (Καλτεζάς) και το 2008 (Γρηγορόπουλος). Το 2002 εξαρθρώνεται η «17 Νοέμβρη», αλλά το 2009 ό ίδιος υπουργός ξανανοίγει τους φακέλους για να την ξαναεξαρθρώσει. Το έλλειμμα βαθαίνει με οποιαδήποτε κυβέρνηση σταθερά.

Μόνο που τα τελευταία χρόνια επιδεινώνονται συνεχώς οι όροι απόκτησής των νέων δανεικών. Το φως στο τούνελ που έβλεπε ο Α. Παπανδρέου και στο τέλος το έχασε, το έβλεπε και ο Κ. Σημίτης και το ξαναέχασε. Εχω την αίσθηση ότι ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος και ο Γ. Παπανδρέου ο νεότερος, δε δηλώνουν ότι το βλέπουν επειδή ξέρουν πλέον ότι θα το ξαναχάσουν. Μάλλον δε δυσφορούμε από κρίση, αλλά από πλήξη.

Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ

Μήνυμα για την ουσία του πατριωτισμού εξέπεμψε κατά τη χθεσινή άφιξή του στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας. Στο χαιρετισμό που απηύθυνε στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», όπου τον υπεδέχθησαν οι αρχές της πόλης, ο κ. Παπούλιας ανέφερε ότι «ο πατριωτισμός έχει ουσία και ειλικρινές περιεχόμενο όταν εκφράζει ανιδιοτελή έμπρακτη αγάπη για την πατρίδα».
Ο κ. Παπούλιας έφθασε χθες το μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να παραστεί στον τριπλό εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου.

«Είναι για μένα μεγάλη χαρά να βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη που έχει τριπλή γιορτή για την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό, για το Επος του 1940 και για τον πολιούχο της πόλεως Αγ. Δημήτριο» ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος στη συνέχεια του χαιρετισμού του περιέγραψε το περιεχόμενο του πατριωτισμού σήμερα:

«Συνηθίζουμε τέτοιες μέρες να στέλνουμε μηνύματα εθνικής ομοψυχίας και περηφάνιας. Όμως ο πατριωτισμός έχει ουσία όταν δεν αποτελεί αποκλειστικά σημείο αναφοράς στο παρελθόν, αλλά έχει υπόσταση στο παρόν και το μέλλον», σημείωσε ο κ. Παπούλιας και διευκρίνισε:

«Απόδειξη αγάπης για τον τόπο μας, δηλαδή πατριωτισμού, είναι η προστασία του φυσικού του πλούτου. Παραλάβαμε έναν υπέροχο τόπο, με μοναδική ομορφιά και τον παραδίδουμε στην επόμενη γενιά με λιγότερα δάση, με λιγότερα νερά, με χειρότερο κλίμα. Απόδειξη αγάπης για τον τόπο είναι η μάχη για μια καλύτερη παιδεία για όλους. Η συστράτευση σε μια τέτοια προσπάθεια έχει οραματικό περιεχόμενο και αποτελεί μονόδρομο για τη θεραπεία κάθε υστέρησης που παρουσιάζει σήμερα η πατρίδα μας. Λαός απαίδευτος είναι λαός τελειωμένος.
Απόδειξη αγάπης για τον τόπο μας είναι ακόμα η διάθεσή μας για αλλαγή του πολιτισμού της καθημερινότητας. Πολιτισμός της καθημερινότητας είναι ο σεβασμός του περιβάλλοντός μας, του άλλου, του εαυτού μας τελικά. Είναι ο σεβασμός των ατόμων με αναπηρία, ο σεβασμός των γερόντων και των παιδιών, κάθε ευπαθούς ομάδας, κάθε μειοψηφίας. Απόδειξη αγάπης για τον τόπο μας είναι η συμβολή όσων έχουν αυτή τη δυνατότητα, στην προσπάθεια για κοινωνική συνοχή που τίθεται σε κίνδυνο όταν καλπάζει η ανεργία, όταν εντείνονται οι αποκλεισμοί».

Aναλυση: Η κρίση μπορεί να τελείωσε, το πιστωτικό κραχ, όχι

The New York Times

Τώρα που η κατάσταση των τραπεζών σταθεροποιήθηκε, να περιμένετε μεγαλύτερη προσοχή και ανησυχία για μείωση στη χορήγηση δανείων, που υπήρξε καίριο συστατικό της επιβίωσής τους. Τα πακέτα διάσωσης σε αμφότερες τις όχθες του Ατλαντικού απομάκρυναν τις τράπεζες από το χείλος του γκρεμού, αλλά οι τελευταίες, όσο συγκέντρωναν κεφάλαια, τόσο εφάρμοζαν αυστηρότερους όρους και προϋποθέσεις δανεισμού, αυξάνοντας τις τιμές και αποκλείοντας τους αδυνάμους από τις πιστώσεις.

Η εκτεταμένη κυβερνητική παρέμβαση στις αγορές χρήματος και κεφαλαίων της Ευρώπης και των ΗΠΑ περιόρισε τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής. Ομως, οι επιλογές που έχουν τώρα μπροστά τους οι τράπεζες και οι ρυθμιστικές αρχές δεν είναι εύκολες. Αν δεν θέλουν να γίνουν αισθητές οι πραγματικές επιπτώσεις της τραπεζικής κρίσης, οι κυβερνήσεις θα πρέπει είτε να συνεχίσουν να αγοράζουν δάνεια και να παρέχουν ρευστότητα (μια πολιτικά και οικονομικά δύσκολη απόφαση) είτε να προσφέρουν στις τράπεζες ένα εξίσου δυσάρεστο «ελευθέρας» στην εφαρμογή καλύτερων κανόνων κεφαλαιακής επάρκειας.

Την περασμένη εβδομάδα, οι τρεις μεγαλύτερες αμερικανικές τράπεζες -Citibank, Bank of America και JPMorgan Chase- οι οποίες έχουν χορηγήσει το ένα τέταρτο των δανείων στις ΗΠΑ, ανακοίνωσαν κέρδη. Ο δανεισμός τους μειώθηκε 3% σε τριμηνιαία βάση και 12% έναντι της αντίστοιχης περυσινής περιόδου. Δηλαδή κατά 300 δισ. δολάρια χαμηλότερος. Το ποσό αντιστοιχεί στο 3% του συνολικού εγχώριου χρέους, ιλιγγιώδες ποσοστό που αντικατοπτρίζει πόσο υπερβολικά μεγάλες είναι αυτές οι τράπεζες για να τους επιτραπεί να πτωχεύσουν.

Οι αλλαγές κανόνων ίσως σημάνουν επιδείνωση των συνθηκών για το 2010. Σύμφωνα με αναλυτές, «τα επίπεδα των κεφαλαίων ορισμένων τραπεζών θα δεχθούν πιέσεις» το πρώτο τρίμηνο του ερχόμενου έτους, «καθώς οι τράπεζες θα υποχρεωθούν να συμπεριλάβουν στα βιβλία τους εκτός ισολογισμού στοιχεία ενεργητικού, ιδίως εισπρακτέους λογαριασμούς πιστωτικών καρτών».

Για πολλούς δανειστές, ίσως η κατάσταση να μη διαμορφωθεί τόσο άσχημα. Αν μια τράπεζα είναι αρκετά μεγάλη και φερέγγυα, μπορεί να αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές. Ομως, για ιδιώτες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τα πράγματα ίσως να μην είναι τόσο εύκολα.

Τα πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας της Αγγλίας για τις πιστωτικές συνθήκες του τρίτου τριμήνου εμφανίζουν μια παρόμοια κατάσταση. Οι επιχειρήσεις απολαμβάνουν σήμερα πρόσβαση σε μεγαλύτερες πιστώσεις, όμως οι όροι γίνονται όλο και πιο δυσβάσταχτοι. Για τα νοικοκυριά, οι συνθήκες παραμένουν δύσκολες. Οι πιστώσεις συνεχίζουν να συρρικνώνονται, γι’ αυτό και οι όροι και οι προϋποθέσεις γίνονται όλο και πιο αυστηροί. Η βρετανική κυβέρνηση, που συμμετέχει με μεγάλο ποσοστό στις Lloyds και Royal Bank of Scotland, προφανώς θα καταβάλει σημαντικές προσπάθειες για να αντιστρέψει αυτήν την κατάσταση.

Ωστόσο, γεγονός παραμένει ότι στη Βρετανία, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη και τις ΗΠΑ, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας. Οι κυβερνήσεις απλώς δεν μπορούν να κηρύξουν ταυτόχρονα συνετό δανεισμό, ισχυρή κεφαλαιακή βάση και εύκολη πρόσβαση στα δάνεια. Καθώς αναλυτές θεωρούν ότι το 2010 οι τράπεζες θα υποχρεωθούν να μειώσουν την έκθεσή τους στα δάνεια, οι κυβερνήσεις μπορεί να επιλέξουν να μην εφαρμόσουν τις σχεδιαζόμενες αλλαγές στους κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας, να τις καθυστερήσουν ή να λάβουν μέτρα ώστε να δανείζουν οι ίδιες στα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις, για να αμβλύνουν τις επιπτώσεις.

Η κρίση μπορεί να τελείωσε. Το πιστωτικό κραχ, πάλι, δεν τελείωσε.

Οι σημερινοί νέοι πληρώνουν το κόστος του ναρκισσισμού των γονιών τους

NIKOΣ ΣΙΔΕΡΗΣ, Ψυχίατρος, ψυχαναλυτής: Οι σημερινοί νέοι πληρώνουν το κόστος του ναρκισσισμού των γονιών τους

συνέντευξη στη Μαρία-Ελένη Σπυροπούλου

Μετά την έναρξη της σχολικής περιόδου όλοι συζητούν για τη νόσο της νέας γρίπης και πώς αυτή θα πλήξει την υγεία των παιδιών. Αυτό όμως που επηρεάζει βαθύτατα την προσωπικότητα ενός παιδιού, άρα και την υγεία του, είναι οι λειτουργικές σχέσεις που αναπτύσσει με τους γονείς και η αίσθηση ασφάλειας που του μεταδίδει το σπίτι του σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Για όλα αυτά η «C.P.» μίλησε με τον ψυχίατρο και ψυχαναλυτή κ. Νίκο Σιδέρη, επ’ ευκαιρία της μεγάλης απήχησης που γνωρίζει το βιβλίο του με τίτλο «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ποιο ήταν το κίνητρό σας για να γράψετε το τελευταίο σας βιβλίο, με τον τίτλο «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!»;

Τα τελευταία 3-4 χρόνια όλο και πιο συχνά με πλησιάζουν άνθρωποι σε διάφορες περιστάσεις και καταλήγουν με μια τυπική σχεδόν ερώτηση: «Μήπως να πάμε το παιδί στον ψυχολόγο;». Αυτό το ερώτημα άρχισε από κει και πέρα να ηχεί περίεργα στο μυαλό μου. Και σιγά-σιγά καταστάλαξε μέσα μου η φράση ότι «τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν», που είναι και ο τίτλος του βιβλίου. Σκοπός του ήταν να μάθει τους γονείς να δίνουν στα παιδιά την αγάπη τους με κανόνες, δηλαδή μία έντεχνη αγάπη.

Αναφέρεστε σε γονείς που σκέφτονται. Αναρωτιέμαι τα παιδιά των γονιών που δεν σκέφτονται είναι καταδικασμένα;

Οι γονείς που σκέφτονται δεν είναι απαραίτητα οι μορφωμένοι ή οι διανοούμενοι. Μιλώ λοιπόν για ανθρώπους που δεν είναι τυφλοί απέναντι στα προβλήματα που θέτει η εμπειρία και αναρωτιούνται τι συμβαίνει. Όλο το βιβλίο βασίζεται στην ισχυρή πεποίθηση ότι η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι μεταφυσική δραστηριότητα, είναι μια απόλυτα φυσική διαδικασία, που κάθε κοινωνία θεωρητικά προβλέπει να παρέχει στα μέλη της. Κάθε γενιά διαθέτει την τεχνογνωσία και τους ψυχικούς και συναισθηματικούς πόρους ώστε να μπορεί να μεγαλώνει την επόμενη γενιά.

Ποια είναι τα συχνότερα λάθη που κάνουν οι γονείς;

Το βασικότερο από όλα είναι ότι φοβούνται να είναι γονείς. Αυτό είναι ένα σύνδρομο της δυτικής κοινωνίας τα τελευταία 30-40 χρόνια.

Γονιός είναι αυτός που πρέπει από τα πράγματα και τις επιλογές του να αναθρέψει παιδιά. Από κει και πέρα πρέπει να αναγνωρίσει πως έχει μια πάγια, ανέκκλητη ιδιότητα, με όλη την ευθύνη και τις απαιτήσεις που αυτός ο ρόλος συνεπάγεται. Ο γονιός πρέπει να σταθεί στη θέση του με σταθερότητα, γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτήν τη θέση. Τα παιδιά δεν μπορούν να υποδυθούν το γονιό. Η συνηθέστερη ανεπάρκεια των δυτικών γονιών είναι να αναλάβουν την ευθύνη για τρία πράγματα: Πρώτον, να δώσουν στο παιδί τους την αμέριστη αποδοχή ότι το θέλουν, ότι το αγαπούν σε βάθος χωρίς ανταλλάγματα. Δεύτερον, να είναι παρόντες, να μην είναι μια αφηρημένη αναφορά, αλλά μια αισθητή παρουσία -διότι το παιδί δεν μεγαλώνει με θεωρίες, μεγαλώνει με το άγγιγμα του σώματος και του βλέμματος. Και το τρίτο είναι να μπορούν να λένε «όχι» και «μη» χωρίς να φοβούνται.

Νομίζω ότι το τελευταίο λάθος που αναφέρατε προϋποθέτει τα προηγούμενα, γιατί για να φτάσεις να πεις με βεβαιότητα το «όχι» και το «μη» πρέπει να είσαι παρών ως γονιός.

Είναι πολύ σωστό αυτό που λέτε. Ένα παιδί δεν θα πάρει ποτέ στραβά το «όχι» και το «μη» ενός γονιού που το στηρίζει με χίλιους τρόπους και που νιώθει ότι η αγάπη του δεν έχει προϋποθέσεις και όρια.

Οι ανεπαρκείς γονείς είχαν και εκείνοι ανεπαρκείς γονείς;

Εν μέρει πηγαίνει έτσι. Αλλά είναι κοινωνικό το φαινόμενο του πώς λειτουργεί ένας γονιός σήμερα. Είναι το καταστάλαγμα του τι έχει ζήσει και εσωτερικεύσει από την προσωπική του ιστορία, μεταξύ των οποίων και τι του έχουν παράσχει οι δικοί του γονείς. Έχει πλέον παρατηρηθεί στη δυτική κοινωνία μια απορρύθμιση των μηχανισμών μετάδοσης της κουλτούρας. Υπάρχει ένας μηχανισμός που μεταδίδει από γενιά σε γενιά κυριολεκτικά την τέχνη της ζωής στις συγκεκριμένες συνθήκες όπου ζει η κάθε κοινωνία. Οι μηχανισμοί έχουν απορρυθμιστεί και αυτό οφείλεται σε δύο φαινόμενα: στον καταναλωτισμό και στο ναρκισσισμό που βασιλεύει στη δυτική κοινωνία. Οι άνθρωποι δεν λαμβάνουν από τις προηγούμενες γενιές, από την κοινωνία, το σχολείο, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα διάφορα ερεθίσματα και τις γνώσεις που παράγει η κοινωνία. Δεν λαμβάνουν αυτές τις οδηγίες ώστε να μάθουν την τέχνη της αγάπης, άρα και την τέχνη του γονιού. Αυτό βαραίνει περισσότερο στις ημέρες μας.

Παρ’ όλο που είμαστε παγκοσμιοποιημένοι, βλέπετε διαφορές στην τέχνη του γονιού στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

Ο κύριος όγκος των σημερινών γονιών είναι τα παιδιά της γενιάς της κατοχής. Τα παιδιά τους, που είναι κατά κύριο λόγο οι σημερινοί σαραντάρηδες, μεγάλωσαν σε μια κοινωνία υπεραφθονίας για τα ελληνικά δεδομένα και αυτό καλλιέργησε έναν παιδιάστικο ναρκισσισμό, μια αίσθηση παντοδυναμίας. Αυτό επιδρά στα παιδιά τους, παράλληλα με την πολύ στενή προσκόλληση που έχει η ελληνική οικογένεια, η οποία είναι συνδυασμός αυτού του πανηγυρικού ναρκισσισμού και της πολύ στενής σχέσης των γονιών με τα παιδιά τους. Αυτός ο παράξενος συνδυασμός είναι που κάνει και δύσκολα, αλλά και καλύτερα τα πράγματα. Δεν έχει διαρραγεί η σχέση των γονιών με τα παιδιά τους, αλλά ταυτόχρονα έχουν και τη δυσκολία να λειτουργήσουν ως πραγματικοί γονείς.

Δηλαδή σαν να μου λέτε ότι για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο πρέπει να καεί μια γενιά…

Είναι στην ουσία το κόστος του νεοπλουτισμού, με την πολύ ευρεία έννοια, που ζει η Ελλάδα από τη δεκαετία του ’70 και μετά. Είναι ακριβώς αυτό που λέτε, διότι υπάρχει η επόμενη γενιά, που πληρώνει το κόστος της ανισορροπίας μέχρι να βρεθεί μια νέα ισορροπία. Αυτό το βιβλίο βρήκε πολύ μεγάλη ανταπόκριση γιατί πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία ένιωσε στο πετσί της ότι εδώ υπάρχουν χαμένες γενιές. Και ευτυχώς δεν είναι τελείως αποσπασμένοι οι γονείς από τα παιδιά τους για να πουν δεν πειράζει. Απλώς, εδώ λένε «δεν ξέρω πώς».

Τι χαρακτηριστικά έχει, σύμφωνα με τη δική σας εμπειρία, ένα σωστά μεγαλωμένο παιδί.

Είναι ένα παιδί που έχει εμπιστοσύνη στον κόσμο. Είτε αυτός είναι ο φυσικός κόσμος είτε είναι οι γονείς του. Νιώθει δηλαδή ότι ο κόσμος είναι εκεί για να του δώσει την ευκαιρία να ζήσει μια καλή ζωή. Το δεύτερο είναι ότι έχει τη βαθιά εμπειρία ότι μπορεί να ακούσει και να πει πράγματα προκειμένου να διδαχθεί την τέχνη της ζωής. Είναι σημαντικό για ένα παιδί αλλά και για έναν ενήλικο να μπορεί να μπει στη διαδικασία της μαθητείας χωρίς να αισθάνεται ότι αυτό είναι ταπείνωση για εκείνον. Το τρίτο που χαρακτηρίζει ένα ισορροπημένο παιδί είναι ότι έχει ένα ρεαλισμό στη σχέση του με τον κόσμο. Τρέφει όνειρα για τη ζωή του, τα επιδιώκει, αλλά δεν του κακοφαίνεται εάν ο κόσμος δεν συμφωνεί πάντα με τα όνειρά του. Δηλαδή είναι προσαρμοστικό. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουμε όλοι νευρώσεις και εσωτερικές συγκρούσεις.

Ένας ενήλικος που έχει μεγαλώσει ανεπαρκώς μπορεί να αναπληρώσει ό,τι στερήθηκε;

Στη ζωή πάνω από όλα υπάρχει η τύχη. Πάντα υπάρχουν συναντήσεις με ένα βιβλίο, με μια ταινία, με έναν άνθρωπο, που μπορεί να σου ξεσκονίσουν το μυαλό και να σε κάνουν να δεις τον κόσμο αλλιώτικα. Από κει και πέρα, ο άνθρωπος πρέπει να βρει νοήματα στη ζωή του, ώστε αυτό που έχασε στο παρελθόν να το κάνει ένα παιχνίδι αγάπης στο παρόν και στο μέλλον. Υπάρχει επίσης πάντα η πνευματική και η ψυχική υποστήριξη από ειδικούς. Μπορεί να είναι ο δάσκαλος ή ένας θεραπευτής. Όλοι μας κουβαλάμε πληγές, κανείς δεν γλιτώνει, το θέμα είναι τι τις κάνουμε.

η κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει ο καθένας δεν διαμορφώνει μόνο τη συμπεριφορά, γαλουχεί και την ψυχή.

Μαρία-Ελένη Σπυροπούλου

Την Παρασκευή το βράδυ ένα συμπαθητικό νεαρό αγόρι, μέλος μιας ευρύτερης παρέας, έπινε το ποτό του διασκεδάζοντας. Πιάσαμε την κουβέντα ανταλλάσσοντας αυτές τις ελαφριές και χαριτωμένες παρόλες που λένε δύο άγνωστοι συνοδεία αλκοόλ. Με ρώτησε με τι ασχολούμαι και τελείως αόριστα του απάντησα για τη φύση της δουλειάς μου. Δεν ήταν στους βραδινούς μου στόχους να μιλήσω για τα καμώματα της ημέρας, αλλά θεώρησα ευγενικό να του απευθύνω και εγώ την ίδια ερώτηση. Τότε, με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο νεαρός αυτός, που φαινόταν αρκετά έξυπνος και ετοιμόλογος, κόμπιασε στην απάντηση. Αίφνης, με κοιτά στα μάτια και μου λέει: «Κάνω το χειρότερο επάγγελμα». Χωρίς να αντιλαμβάνομαι τι είδους χιούμορ ήταν αυτό που έκανε, συνέχισα στο ίδιο κλίμα, λέγοντάς του «Τι είσαι; πολιτικός ή δικηγόρος;».

Στην απάντησή μου αντέδρασε λέγοντας «Μακάρι να ήμουν ένα από τα δύο. Είμαι κάτι χειρότερο. Είμαι αστυνομικός».

Η συζήτηση, όπως ήταν επόμενο, δεν συνεχίστηκε και πολύ, όχι γιατί υπήρχε κάποιο πρόβλημα από μέρους μου να συζητήσω με έναν νεαρό που έκανε το επάγγελμα του αστυνομικού, αλλά επειδή εκείνος αισθάνθηκε ότι είχε αποκαλύψει κάτι το οποίο έπρεπε να ντρέπεται να ομολογεί μπροστά σε κορίτσια. Αυτή η στάση με έβαλε σε σκέψεις και ντράπηκα για λογαριασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Τι είναι αυτό που δημιουργεί στις ψυχές των ανθρώπων τόση μεγάλη αιδώ τη στιγμή που καμιά φορά σ’ αυτήν τη ζωή δεν επιλέγεις πάντα το ιδεώδες για εσένα; Ιδίως σε περιπτώσεις σαν του νεαρού, που φαντάζομαι ότι είναι άπειρες ανάμεσά μας, σε ποιο βαθμό έχει βάλει η κοινωνία το χέρι της ώστε παιδιά που έρχονται από χαμηλά κοινωνικά στρώματα, από κάθε γωνιά της επαρχίας, που συντηρούν τον εαυτό τους, ενδεχομένως και τους γονείς τους, που επιλέγουν μια έντιμη διαβίωση, να επιφορτίζονται επιπλέον με το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής;

Ποια είναι τα επαγγέλματα που θεωρούνται κατακριτέα, και γιατί, πέρα από αυτά που ξεπερνούν το νόμο, διατηρούνται στη συνείδησή μας ως τέτοια. Μπορεί η Αστυνομία να μη βοηθά πάντα τον εαυτό της διατηρώντας μια αξιοπρεπή κοινωνική εικόνα, αλλά αυτό συμβαίνει επίσης κατά κύριο λόγο στην πολιτική, αλλά και σε άλλους τομείς της επαγγελματικής δραστηριότητας. Η ντροπή όμως από ό,τι φαίνεται είναι ίδιον ενός ευαίσθητου ανθρώπου που παλεύει με τις ενοχές του απέναντι σε κάτι που δεν διέπραξε, σε κάτι που το κληρονόμησε σχεδόν προπατορικά. Από την άλλη, επαγγελματίες της πολιτικής, των επιχειρήσεων ή ακόμα και των ΜΜΕ, που έχουν βουτήξει λίγο έως πολύ το χέρι τους στο αίμα, θεωρούν ντεμοντέ και μικροαστικό να διαθέτουν τέτοιου είδους περιττές ευαισθησίες.

Αφήνοντας στην άκρη -για ευνόητους λόγους- τα καθημερινά ελληνικά παραδείγματα των τέκνων των ισχυρών που απολαμβάνουν τη θέση των γονιών τους και κληρονομούν το δικαίωμα της διαδοχής χωρίς να έχουν τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, στέκομαι στην περίπτωση της Γαλλίας και του υιού Σαρκοζί.

Ο Ζαν Σαρκοζί στα 23 του χρόνια, με μόλις ένα χρόνο σπουδών στη Νομική, καλείται από τον πατέρα του να αναλάβει τη διοίκηση του σημαντικού δημόσιου οργανισμού EPAD, που χειρίζεται το μεγαλύτερο επιχειρηματικό κέντρο του Παρισιού «La Defense». Ο υιός αυτός, όσο φέρελπις και εάν είναι, δεν διαθέτει ακόμα τα απαιτούμενα προσόντα και την εμπειρία να τεθεί επικεφαλής ενός τέτοιου οργανισμού. Αυτό όμως που θεωρείται σκάνδαλο και όνειδος για έναν Πρόεδρο που πολέμησε ενάντια στην οικογενειοκρατία, λίγα χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας μετατρέπει εαυτόν σε βασιλιά με κληροδοτικά δικαιώματα.

Ο Ζαν Σαρκοζί άραγε αισθάνεται ντροπή γι’ αυτό; Μεγαλωμένος σε ένα ελλειπτικό αλλά αλαζονικό περιβάλλον, μάλλον θεωρεί δεδομένες την εξουσία, την επιρροή και την επιβολή. Είναι προγραμματισμένος, όπως τόσα και τόσα άλλα «επώνυμα» παιδιά σε όλο τον κόσμο, να μην αισθάνεται ντροπή για τις παράλογες επιδιώξεις του. Ο κόσμος στο μυαλό του δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα franchising της οικογενειακής του επιχείρησης, όποια και εάν είναι αυτή.

Άλλωστε, η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που σε κάνει να ψάχνεις βαθύτερα τον εαυτό σου. Ποιος, όμως, χρειάζεται κάτι τέτοιο όταν είναι ψηλά στην ιεραρχία.

Η εργαλειακή χρήση της (προσωπικής) ιστορίας

Tου ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ*

Ένα ανέκδοτο λέει πως κάποτε ένας δικηγόρος βγήκε στη σύνταξη και άφησε στον γιο του το δικηγορικό του γραφείο. Μετά από λίγο καιρό τον ρώτησε πώς πάνε οι δουλειές. «Καταπληκτικά», του είπε ο γιος. «Έκλεισα πολύ εύκολα όλες τις υποθέσεις που είχες αφήσει ανοιχτές». Και ο πατέρας του απάντησε: «Τι έκανες, βρε βλάκα; Από αυτές τις υποθέσεις ζούσαμε τόσο καιρό!».

Την περασμένη εβδομάδα, ο Παπανδρέου ο Γ' παρουσίασε το κυβερνητικό του σχήμα. Όχι, δεν εννοώ πως η σύνθεση της κυβέρνησης ήταν ανέκδοτο. Αλλού είναι η πλάκα. Από τα δελτία ειδήσεων μάθαμε πως ο νέος πρωθυπουργός πρότεινε στη Μαρία Δαμανάκη το υφυπουργείο Προστασίας του Πολίτη (πρώην Δημόσιας Τάξης), το οποίο η ίδια αρνήθηκε. Οι δημοσιογράφοι μας μετέφεραν αμέσως την αιτία της άρνησης. Η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δήλωσε άγνοια επί του αντικειμένου του υπουργείου και ως εκ τούτου αδυναμία ανάληψης της σχετικής κυβερνητικής ευθύνης. Παράλληλα όμως διέρρεε και ένας άλλος λόγος. Η προσωπική ιστορία της Μαρίας Δαμανάκη και ο κεντρικός ρόλος που η ίδια κατείχε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 δεν της επέτρεπαν να αποτελέσει την πολιτική προϊσταμένη της Ελληνικής Αστυνομίας. «Η φωνή του Πολυτεχνείου δεν θα μπορούσε να είναι υπεύθυνη για την αστυνομία» όπως μας είπε καλύπτοντάς την, διακριτικά αλλά πρόθυμα, η κυρία Τρέμη. Λίγο αργότερα, η ίδια η Μαρία Δαμανάκη θα επιβεβαίωνε, εμμέσως, την εγκυρότητα αυτής της πληροφορίας.

Η διαπίστωση της αντίθεσης ανάμεσα στο πνεύμα του Πολυτεχνείου και τον ρόλο της σημερινής αστυνομίας δεν είναι για πέταμα, ανεξαρτήτως του από ποιον εκφέρεται. Η κ. Δαμανάκη ένιωσε, μάλλον ειλικρινώς σε πρώτη φάση, την αντίφαση και εκδήλωσε τα συναισθήματά της. Όμως, εδώ προκύπτει το ερώτημα: Ποιος ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο θεωρεί πως δεν συνάδει η ιδιότητα της υφυπουργού Δημόσιας Τάξης με την προσωπική της πολιτική ιστορία; Τα σώματα ασφαλείας του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι ίδια με της Χούντας; Θα μπορούσε, ίσως, η κ. Δαμανάκη να μας επισημάνει πως ο ρόλος της αστυνομίας παραμένει αντικειμενικά κατασταλτικός και πως ακόμη και στην καλύτερή της εκδοχή (μακράν αυτής που κυκλοφορεί στην Ελλάδα) συνιστά ένα «αναγκαίο κακό», μία τρύπα στο ύφασμα της δημοκρατίας, άρα ένα στοιχείο συγκρουόμενο με το αξιακό περιεχόμενο του Πολυτεχνείου. Αλλά αυτό θα άνοιγε επικίνδυνες κουβέντες. Θα μπορούσε να μας πει πως αισθάνεται άβολα να συμμετέχει σε ένα υπουργείο που μεριμνά για την εφαρμογή του «τρομονόμου», τον οποίο ως βουλευτής του ΣΥΝ η ίδια είχε καταψηφίσει. Θα χαιρόμασταν όλοι αν μας έλεγε πως διαφωνεί με τη μεταναστευτική πολιτική και τη σχετική δράση της αστυνομίας και του λιμενικού.

Δυστυχώς, όμως, δεν είπε τίποτα από αυτά. Αυτό που εννοούσε η κ. Δαμανάκη δεν βγήκε από τα χείλη της. Πως δηλαδή, αν και η ίδια συνδεόταν πλέον με την αστυνομία και αναγκαζόταν να απολογείται για τη δράση των σωμάτων ασφαλείας, θα πλήττονταν το δημοκρατικό-αριστερό προφίλ που τόσα χρόνια οικοδομεί για τον εαυτό της, στη βάση της συμμετοχής της στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και ήταν τέτοια η πρεμούρα της να αποσοβήσει αυτόν τον κίνδυνο που δεν σκέφτηκε καν πως με τη στάση της «αδειάζει» τους συναδέλφους της που τελικά αναλαμβάνουν αυτό το έργο, αφού φαίνεται σαν να τους χρεώνει μειωμένη δημοκρατική ευαισθησία σε σχέση με την ίδια. Αλλά τι να έκανε; Αλλιώς, θα αποδυναμωνόταν το βασικό επικοινωνιακό και πολιτικό της πλεονέκτημα για την κατάληψη μιας θέσης στην κεντρική πολιτική σκηνή. Δηλαδή, «θα έκλεινε τις υποθέσεις από τις οποίες τρώει τόσο καιρό», που λέει και το ανέκδοτο...

Η προστασία του πολίτη

του Γιώργου Μαρίνου

Προ μηνών, σε μια τρίωρη συνομιλία με κορυφαίο δικαστικό, άκουσα να υποστηρίζει με καταφανή αγωνία ότι τα πιο επικίνδυνα και σε ραγδαία επιδείνωση προβλήματα, που απειλούν με αποσταθεροποίηση τη χώρα μας, είναι οι λεγόμενοι αντάρτες των πόλεων και οι λαθρομετανάστες. Στους πρώτους περιλαμβάνονται οι κάθε είδους τρομοκράτες, οι κουκουλοφόροι, οι εμπρηστές, οι καταληψίες των πανεπιστημίων, που εγκληματούν ποικιλοτρόπως επικαλούμενοι το άσυλο, κτλ. Αυτοί όχι μόνο δρουν πια ανενόχλητα σε όλη τη χώρα, αλλά είναι καταφανώς οργανωμένοι, διαθέτουν κέντρα λήψεως αποφάσεων, οι οποίες εφαρμόζονται αμέσως και πολύ αποτελεσματικά, σε ορισμένες περιπτώσεις και με διεθνή συντονισμό και στήριξη. Ηδη, όπως διαπιστώσαμε, έδρασαν προκλητικά και κατά την προεκλογική περίοδο και αμέσως μετά, αδιαφορώντας πια εντελώς αν θέτουν σε κίνδυνο ζωές. Οι ευρηματικά αποκαλούμενοι γνωστοί-άγνωστοι, κατά τον εν λόγω δικαστικό, είναι γνωστοί από χρόνια, αλλά με ποικίλες μεθοδεύσεις και ασυγχώρητες ή εσκεμμένες παραλείψεις βρίσκονται πλέον στο απυρόβλητο λόγω παραγραφής, εκμεταλλευόμενοι την κοινωνική ανεκτικότητα και την αφελή ή και πονηρή υποστήριξη διαφόρων «προστατών» των ατομικών δικαιωμάτων. Το γιατί εξάλλου είναι επικίνδυνα εύφλεκτη μάζα το ασταμάτητα διογκούμενο ρεύμα των λαθρομεταναστών έχει πια διαπιστωθεί και από τη συμμετοχή τους στους βανδαλισμούς και στη λεηλασία καταστημάτων, και από τη χρησιμοποίησή τους από συμμορίες του κοινού εγκλήματος. Μείζονα δεινά επαπειλεί η ειρηνική μεν προς το παρόν πίεση, αλλά και κάποιες συντεταγμένες μαζικές εκδηλώσεις, κυρίως κάποιων μουσουλμάνων με επίκληση τη θρησκεία τους. Τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης στη χώρα μας έχει επισημάνει και ο επίτροπος Μπαρό.

Για αυτό η ευρύτερη κοινή γνώμη δέχθηκε με ικανοποίηση την τοποθέτηση του κ. Μ. Χρυσοχοΐδη επικεφαλής του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Πρώτα πρώτα επειδή είχε μακρά και επιτυχή θητεία στο πρώην υπουργείο Δημόσιας Τάξης και συνεπώς δεν χρειάζεται πολύμηνη ενημέρωση και δοκιμασία. Για αυτό άλλωστε δείχνει να έπιασε αμέσως γερά τα ηνία του προβληματικού τομέα ασφάλειας. Υπενθυμίζω επίσης ότι επί της προηγούμενης υπουργικής θητείας του εξαρθρώθηκε η «17 Νοέμβρη». Ετσι ελπίζεται ότι θα συνεχίσει ευδοκίμως την αντιτρομοκρατική του δράση. Ιδιαίτερα αναγκαίο αυτό, καθώς οι νέες τρομοκρατικές οργανώσεις αποδεικνύονται περισσότερο αδίστακτες και αδιάφορες για το ποια θα είναι τα θύματά τους, αλλά και επειδή δείχνουν ανατριχιαστική θρασύτητα και άγριες προθέσεις με λόγια και πράξεις.

Οι πρώτες δηλώσεις του κ. Χρυσοχοΐδη ήταν σαφείς. Για μεν τους αστυνομικούς που παρεκτρέπονται σε βάρος των πολιτών υποσχέθηκε απόταξη από το Σώμα, αλλά σε όσους κάνουν σωστά τη δουλειά τους άμεση επιβράβευση, για δε τους χούλιγκαν, βανδαλιστές και βιαιοπραγούντες κουκουλοφόρους θα είναι αμείλικτος. Ξεκίνησε άλλωστε αμέσως καθημερινή εκκαθάριση του κράτους των Εξαρχείων.

Ο υπογράφων τη στήλη αυτή, που επί χρόνια δίνει απέλπιδα και ιδιαίτερα επικίνδυνη μάχη κατά της ανομίας, των κουκουλοφόρων και της «επαναστατικής» βίας διαφόρων τρομοκρατών, αισθάνεται την υποχρέωση να ενθαρρύνει τον νέο υπουργό Προστασίας του Πολίτη, αλλά και να του επιστήσει την προσοχή: Καμία ανοχή για κανέναν (προσωπικές και ιδεολογικές συμπάθειες είναι κακοί σύμβουλοι). Επίσης, να λάβει υπόψη του και να πολεμήσει σε συνεργασία με τον υπουργό Δικαιοσύνης τη σχεδόν θεσμοθετημένη ατιμωρησία για την οποία ευθύνεται η διάτρητη νομοθεσία μας, αλλά και η ασυγχώρητη επιείκεια των δικαστηρίων στην οποία συντρίβεται σχεδόν κάθε διακηρυχθείσα βούληση να φθάσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Είναι πάντως πρόσθετα ελπιδοφόρο και το γεγονός ότι εποπτεύοντα και ένθερμο συμπαραστάτη του θα έχει ο κ. Χρυσοχοΐδης και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Πάγκαλο. Οι σχετικές απόψεις του είναι σαφείς και ήδη προκάλεσαν τις οξείες αντιδράσεις των επαγγελματιών «επαναστατών» και λοιπών εραστών τής κάθε είδους βίας.

μετρητές ευτυχίας....και πράσινα άλογα

μετρητές ευτυχίας

Της Φωτεινής Τσαλίκογλου

Πώς θα ξέρω ότι είμαι «ευτυχισμένος;». Η τυραννία της ευτυχίας συνάδει με την εποχή μας. Όσο η επιβίωση γίνεται ένα στοίχημα που δεν γνωρίζεις αν θα το κερδίσεις (ή και αν θα θελήσεις εντέλει να το κερδίσεις) τόσο και πιο επίμονα αναπτύσσονται οι περί ευτυχίας λόγοι.

Καθηγητές της ευτυχίας διδάσκουν σε φημισμένα πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ ή το Πρίνστον προωθώντας ως πεδίο έρευνας και εφαρμογής τα οικονομικά και την πολιτική της ευτυχίας.

Η «ευτυχία» ό,τι κι αν σημαίνει, οφείλει στην εποχή του ψυχαναγκασμού της μέτρησης να αποτιμηθεί.

Ζούμε σε μια εποχή όπου το κάθε τι για να υπάρξει δεν οφείλει μόνο να είναι ορατό «φαίνομαι άρα υπάρχω», αλλά και μετρήσιμο. «Μέτρησε ό,τι είναι μετρήσιμο και κάνε μετρήσιμο ό,τι δεν είναι».

Πριν από λίγες ημέρες στην Αμερική έκανε αίσθηση μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στους «Νew Υork Τimes», με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ιs Ιt a Day to Βe Ηappy? Check the Ιndex». Ο ερευνητής Αdam Κramer έφτιαξε ένα Ιndex μέτρησης ευτυχίας που στηρίζεται στις λέξεις που χρησιμοποιούν οι χρήστες του facebook. Λέξεις όπως «τέλεια, μια χαρά, όλα καλά» είναι δείκτες μιας θετικής ψυχολογίας. Στις γιορτές, τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες το σκορ της ευτυχίας αυξάνεται!

Αληθινό, απλοϊκό, ή αφόρητα παιδαριώδες; Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός μας, παρ΄ ότι κάνει ό,τι μπορεί για να την προκαλέσει, αντιλαμβάνεται τη θλίψη σαν ένα έλλειμμα, ένα σφάλμα και ποτέ σαν μια αξία. Ποτέ σαν μια ψυχική κατάσταση ενάντια στις σκοτεινές επιταγές της ευτυχίας και της προόδου που προτάσσει ο σημερινός παγκοσμιοποιημένος πολιτισμός της δυσφορίας. Οι θεωρητικοί της ευτυχίας αποφεύγουν τη θλίψη όπως ο διάβολος το λιβάνι. Όμως το λιβάνι κρατά κρυμμένα θέλγητρα ακόμα και για τον διάβολο.

Μην ξεχνάμε όμως ότι η ίδια η ψυχολογία μάς διδάσκει ολίγον πιο «άβολα» και «ακατανόητα» πράγματα, όπως ότι μια ξαφνική τύχη, μια ανέλπιστη π.χ. κληρονομιά, ένας αναπάντεχος έρωτας, μπορεί όπως ένα θλιβερό γεγονός να οδηγήσει ακόμα και στην κατάθλιψη. Να θυμηθούμε και τη μελαγχολία των Χριστουγέννων αλλά και των Κυριακών όπως άλλοτε το μελοποιούσε ο Charles Τrenet «les enfants s΄ ennuient le dimanche» (τα παιδιά πλήττουν την Κυριακή).

Όταν εμφανίστηκε η έρευνα του facebook, στην Καλιφόρνια γιόρταζαν μέσα στην καλή χαρά και την ευτυχία τον σεισμό που τον Οκτώβριο του 1989 στη Loma Ρrieta είχε προκαλέσει θύματα και καταστροφές.

Παρελάσεις, μάσκες με θέμα τον σεισμό, μουσικές, χοροί.

Γιατί; Γιατί μία μέρα μετά την κατάρρευσή τους οι Δίδυμοι Πύργοι έγιναν γκάτζετ και αναμνηστικά; Φλιτζανάκια, ποτήρια και μπλουζάκια να συντροφεύουν τα μακό του Τσε;

Με ποιον τρόπο η υποχρέωση στην ευτυχία για την οποία μιλά ο Μπρίκνερ συνάδει με τέτοιες συμπεριφορές; Καμία αντίφαση.

Η μεταμόρφωση της τραγωδίας, η εξημέρωση του θανάτου και η μεταποίησή του σε εμπόρευμα, ενδυναμώνει την αποφυγή του πόνου που κυριαρχεί στο a la facebook index της ευτυχίας.

Ίσως τα πρόσφατα ευρήματα στο facebook δεν μας κάνουν πιο σοφούς ως προς την ευτυχία, αλλά ως προς το πώς αντιλαμβάνονται σήμερα εδώ στην Αμερική την ευτυχία. Μια κατάσταση επάρκειας δίχως ερωτηματικά, χάσματα, αμφιβολίες. Ίχνος έλλειψης. Κοντολογίς, αποχαύνωση, γλυκερά ροζ, της θεληματικής αισιοδοξίας χρώματα.

Η αμερικανόφερτη θετική σκέψη κρύβει τελικά μια βαθύτατα ιδεολογική διάσταση. Χαρακτηριστικός ο Κοέλιο με τον «Αλχημιστή» του «αν κάτι δυνατά επιθυμήσεις, όλο το Σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις». Ο καθένας μπορεί να γίνει εκείνο που θέλει και ο καθένας έχει ευθύνη γι΄ αυτό που δεν έγινε. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο φετιχοποιημένης υποκειμενικότητας, οι δυστυχίες των ανθρώπων αποσυνδέονται τεχνικά από το κοινωνικό πλαίσιο και ερμηνεύονται ως ατομικά ζητήματα. Ο άνεργος π.χ. δεν είναι αρκετά ικανός και πρόθυμος στην ανεύρεση ελαστικών θέσεων εργασίας.

Καμιά υποχρέωση δεν έχει η κοινωνία να σε φροντίσει αν εσύ δεν επιλέξεις να φροντίσεις τον εαυτό σου.

Ιδού σε όλο του το μεγαλείο, ο άκρατος νεοφιλευθερισμός που σήμερα ενδύεται και ποικίλες άλλες μορφές.

Στην Αμερική άλλωστε όλα αυτά είναι καλοδεχούμενα. Ας μην ξεχνάμε ότι το new age από εδώ ξεκίνησε. Και η εποχή του Ομπάμα, με τα ευκολοπαράδοτα βραβεία Ειρήνης, παροτρύνει μια ολόκληρη κοινωνία να ελπίζει σε ένα ασαφές αύριο. Όσο το σήμερα χωλαίνει τόσο η ελπίδα επενδύεται στο αύριο και θεριεύει. Το θέμα είναι πότε αυτό το αύριο θα πάψει να λειτουργεί ως άλλοθι και θα γίνει το σήμερα και το εδώ και τώρα με τις δικές του ανελέητες απαιτήσεις που φευ, μοιάζουν να είναι και γιγαντιαίες και αναπάντητες.

Η διάψευση των προσδοκιών οργή και κατάθλιψη θα κομίζει. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Για την ώρα μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας, στον Νέο Κόσμο ή στη Γηραιά Ήπειρο, να είναι διαυγής και όχι αναγκαστικά και απαραίτητα ευτυχής.

HΦωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.