για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι
Τις προάλλες βγήκα και τράβηξα μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Βλυχού που ξέρω και χάνεται σιγά σιγά μετ εξελισσόμενο.
Είναι γωνιές θέματα και πρόσωπα που έχουμε δει, αλλά μάλλον δεν τις παρατηρούμε όπως κάνει o φακός που αποθανατίζει ασπρόμαυρα όπως στο παρελθόν...
 |
| ΒΑΡΚΑΚΙ ΤΥΠΟΥ ΠΡΙΑΡΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΡΗΧΑ ΝΕΡΑ ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ ΤΟΥ ΒΛΥΧΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΉ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΒΒΑΔΑΣ |
 |
| "Ο ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ" ΠΡΙΑΡΙ ΞΥΛΙΝΟ, ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΒΆΡΚΑΣ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ |
Ο Νικολάκης το πριάρι μου μετά το καλαφάτισμα και το βάψιμο έγινε σαν καινούργιος.Δυστυχώς θα παραμείνει για λίγο έτσι και μετά στην αχρηστία.
Με αυτό το πριάρι ψάρευα με κάθε τύπου ψάρεμα μαζί με τον πατέρα μου Δημήτρη Καββαδά Νικολή .Ο πατέρας μου βγήκε νωρίς στη σύνταξη επειδή είχε από παιδάκι μέσα στη θάλασσα και έτσι στα 45 του ήταν ένας συνταξιούχος.Όπως λέει τότε ξεκίνησε να δουλεύει περισσότερο αφού άρχισε να καλλιεργεί τα χωράφια ελιές περιβόλι κήπους επιπλέον έφτιαξε το βαρκάκι αυτό ξεκινώντας επαγγελματικά ψάρεμα μαζί με τη μάνα μου και μένα. Εζησα έτσι όλους τους τρόπους επαγγελματικού ψαρέματος και το έκανα σαν βοηθός επαγγελματία:
Δίχτυα σε αποστασιά και βόλους , παραγάδια, πυροφάνι και μαύρισμα, κλαριά για γαρίδες χέλια, παγίδες για προσφορίτους, πινολόγο.
Παρόλο που έχω βαπτιστεί στη θάλασσα δεν έχω μάθει στη πραγματικότητα να ψαρεύω επειδή παρόλο που ξέρω τι και πως δεν μου αρέσουν τα ψάρια.Το έκανα όσο χρειάστηκε για να βοηθάω τον πατέρα μου και την οικογένεια μου. Βέβαια τη αξία του κάθε πράγματος τη καταλαβαίνει κανείς όταν το στερηθεί. Ετσι και στη περίπτωση μου λυπήθηκα ιδιαίτερα όταν ο πατέρας μου το πούλησε για να πάρει τα χρήματα για την επαγγελματική άδεια που αλλοιώς θα την έχανε αφού είχε γεράσει και δεν είχε την απαιτούμενη ευλυγισία για τη χρήση του σκάφους οπότε μοιραία θα το άραζε.
Προσωπικά μου ήρθε ταμπλάς όταν έμαθα ότι το πούλησε και μάλιστα χωρίς να με ρωτήσει θεωρώντας αυτονόητο ότι εγώ δεν θα το χρησιμοποιήσω. Το ένιωσα σαν προδοσία και μου κακοφάνηκε.Ενιωσα σα να χάθηκε ένας φίλος.
Βρήκα λοιπόν τον Χρήστο Κολόμπα που το είχε αγοράσει για την άδεια και το είχε αράξει έξω στο καρνάγιο δίπλα στο δρόμο το πριάρι να το σκοτώνει ο Ήλιος και η αχρηστία.
Του λέω το θέλω να το φτιάξω μου το δίνεις; Πόσα θέλεις;
Μου λέει οκατακόσια ευρώ ενώ το είχε πεταμένο και δεν άξιζε ούτε τριακόσια από τη ζημιά που είχε πάθει τόσα χρόνια, τέλος πάντων λέω έχω τετρακόσια τώρα και τα υπόλοιπα σιγά σιγά θέλεις;
Θέλω μου λέει.
Παίρνω το Νικολάκη τον ξύνω, τον καίω με καμινέτο να φύγουν οι παλιές μπογιές, βάζω τζίβα και μίνιο στους αρμούς, το καλαφατίζω,το περνάω με μίνιο, το βάφω , του βάζω μοράβια και το ξαναρίχνω στη θάλασσα σαν καινούριο [μόνο τριάντα χρόνων σκάφος].
Όλα αυτά μόνος ενώ το σκάφος άν και ξεραμένο ζυγίζει κοντά μισό τόνο, εκεί η εμπειρία που είχα συσσωρεύσει από παιδάκι φάνηκε άμεσα τα έκανα όλα με κλειστά μάτια με τη μία και εύκολα.
Οι χωριανοί που πέρναγαν και ήξεραν την ιστορία μου έλεγαν διάφορα περνώντας, ειδικά τα γεροντάκια που ψάρευαν με είχαν κατασυγκινήσει.Φούσκωνα κι εγώ σαν γαλοπούλα από περηφάνεια. Εκανα όλο το καλοκαίρι βόλτες με τα κουπιά.
Μετά αναγκάστηκα να το αποχωριστώ. Όταν το χειμώνα έμαθα ότι ο Κολόμπας κακοπήρε το πατέρα μου που πήγε να φροντίσει το πριαράκι- να δεί μήπως έχει νερά από τη βροχή κι άν είναι καλά δεμένο, του λέει το σκάφος είναι δικό μού ο γιός σου δεν το έχει ξεπληρώσει οπότε άστο όπως είναι.
Αηδίασα από το ποιόν του ανθρώπου και για το τι είπε και σε ποιόν το είπε.Αν το είχα μπροστά μου θα του πέταγα τα άντερα έξω.Το ίδιο βράδυ πάω στο χωριό μετά το τηλεφώνημα με το πατέρα μου βρίσκω το κολόμπα και του λέω δε το θέλω το πριάρι να το πάρεις πίσω.
Κάνει να μου ψελίσει πως έχασε από την υπόθεση αυτή και του λέω δεν φτάνει που μου έδωσες πέντε σανίδες ανοιχτές και ήθελες το βάρος τους σε χρυσάφι δεν φτάνει που πήρες το μισό δεν φτάνει που στο δίνω πίσω καινούριο και χωρίς να σου ζητάω τα χρήματα μου, μου λές ανόητε άνθρωπε ότι έχασες;
-Δεν έχασες κέρδισες του λέω,
Έπρεπε να του πώ και τα υπόλοιπα που σκεφτόμουν: -αλλά η βλακεία σου και η κακότητα σου σε έκαναν να χάσεις αυτά που θα μπορούσα να σου δώσω.
Ναι θα μπορούσα, όχι σαν ηλίθιος που προσπορίστηκε πως ήμουν "γιατί έχω για πέταμα τα χρήματα μου που με έπιασε κότσο και μου πούλησε το σκάφος ακριβά" όπως μάθαινα ότι έλεγε από καλοθελητές αλλά η κακολογία δεν με απασχολούσε είναι ίδιον των ηλιθίων και προφανώς έδειχνε το ποιόν του.
Η σταγόνα όμως που έκανε να ξεχειλίσει το ποτήρι ήταν η προσβολή μου στο γέροντα μου
γιατί η αξία κάποιων πραγμάτων μπορεί να μη μετριέται αλλά υπάρχουν και όρια και πάνω από τα ξύλα είναι το φιλότιμο και οι άνθρωποι-.
Τα έχασε από το μένος μου δεν ήξερε κι ούτε του είπα ποτέ τι και γιατί -τον είχα μισήσει δεν θα του έκανα τη χάρη να του πώ τι έκανε και πως είχε λάθος.
Ούτε και στο πατέρα μου, το είπα το έθαψα το θέμα ακόμα νομίζει πως απλά δεν μπορούσα να βγάλω άδεια και το έδωσα πίσω σαν άχρηστο κι ότι απλά ήταν μια επιπόλαια απόφαση και εν θερμώ δράση.
Όμως καθοδήγησα το θείο μου το Ζώη και του το πήρε το σκάφος από το ξυπνοπούλι για εκατό ευρώ αφού είναι τέτοιος το γουρούνι θέλει χτύπημα στη μουσούδα λέει ο σοφός λαός.
Κράτησα και τη μηχανή με το τρόπο μου και τώρα όταν το βαρεθεί κι ο θείος μου γιατί θέλει συντήρηση θα περάσει στα χέρια μου με άδεια αυτή τη φορά.
Αλλά τι κρίμα να μην αφήνουν οι κρατούντες τα ξύλινα μετά την πώληση της επαγγελματικής άδειας να χρησιμοποιούνται σαν ερασιτεχνικά... γιατι σαν αναψυχής τι να τα κανει κανείς πόσες βαρκάδες να κάνει πια;
Η παράδοση της γλυκιάς θαλπωρής και απλότητας σε μια εικόνα!
το παλιό χασάπικο του συχωρεμένου μπάρμπα Νίκου Καββαδά Καραλή δίνει μια επισημότητα με τα ψηλά ξύλινα κουφώματα του.
ότι απέμεινε από το πατρικό της θειά Μαρίτσας και της Τούλας μετά τη μετασκευή του να θυμίζει όμορφες εποχές και δόξες του με το σφυρήλατο κάγκελο του και τα χυτευτά του σκαλοπάτια.
προσοχή στη λεπτομέρεια σε κορνίζες και σε υδροροές για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι μερακλήδες
Απο τα πιο όμορφα και παλιά σπίτια του χωριού το καλοσυντηρημένο Αρχοντικό της Οικογένειας Παπακωστόπουλου κι απο δίπλα το ελαιοτριβείο.
παράθυρα αξιοζήλευτης ομορφιάς κι αρχοντιάς αλλά και μαστοριάς γιατί τότε τα ξύλα δεν έπαιζαν ήταν σαν ατσάλι και τα εργαλεία όλα χειρός.
αυτή κι αν είναι είσοδος με μαρμαρόπετρα στο κατωφλι και τζαμλίκι με σφυρήλατο καγκελάκι στο φωταγωγό
δείτε κάγκελα του προηγούμενου αιώνα δουλεμένα στη φωτιά και το αμόνι σκέτο κέντημα μερακλή ανθρώπου μάστορα με Μι κεφαλαίο!Για δε τη δουλειά των πετράδων και τυφλός καταλαβαίνει την γνώση και την αντοχή της στο χρόνο τους σεισμούς και τις καιρικές συνθήκες ενός αιώνα
Το σπίτι του μπάρμπα Τουρκοπέτρουπιο απλό και μικροκαμωμένο αλλά με προσεγμένη δουλειά και μερακλήδικη.
Τα παιδιά και τα εγγόνια του δε,το κράτησαν με σεβασμό και γνώση σαν καινούριο.
μικρά και χαριτωμένα παράθυρα με ιδιαίτερο ταμπλαδάκι
είσοδος ταμπλαδωτή σύγχρονη αλλά με σχέδιο ταιριαστό και όμορφο.
το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ του Σουσάνη έχει πολλά στοιχεία για παραπέρα μελέτη και παραδειγματισμό περβάζια μεστά παραθυρόφυλλα απέριττα από τάβλεςκορνίζα κεραμιδιών από τις λίγες τόσο όμορφες και απλές στο Νησί
καμινάδα και λεπτομέρεια διαφοράς στο σοβάτισμα πρόσοψης και πλαϊνής όψης
το σπίτι του Νόντα Σκλαβενίτη από τα ομορφότερα του χωριού
όλη η γειτονιά ένα στολίδι
Οι απόμαχοι της σκληρής εργασίας...Αυτό το φορτηγάκι δούλευε επι 50χρόνια κι έχει κουβαλήσει ελιές και λάδι όσο κάμποσα τραίνα μαζί.
Βάζω στοίχημα πως αν βρεθεί κανείς μερακλής να το δείξει στη μερσεντές θα το αγοράσουν για κειμήλιο.Είναι από τα πρώτα της εταιρίας στην Ελλάδα
το μπακάλικο του μπάρμπα Μάντζου
χαμηλό και πέτρινο ασοβάτιστο και γοητευτικό δείγμα χωριάτικου πέτρινου εποχής
Αντισεισμικό με διακόσμηση και κάγκελα ξύλινα
ΈΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣΑπό σεβασμό δεν έχει βαφτεί ο τοίχος για να μη χαθεί το μήνυμα της Αντίστασης.
Δίπλα στο ξυλουργείο του μπάρμπα Κώστα Νάη στο σπίτι του Σουσάνη
υπέροχος διάκοσμος σοβά και κάγκελο σφυρήλατο περιωπής
Καλλονές στη σειρά τα μέσα σπίτια του χωριού σαν κορίτσια σε καλλιστεία
ο γιατρός Μεταξάς έδωσε νεοκλασικό χαρακτήρα στο πατρικό του ταιριαστό και απέρριτο το στόλισμα του πολύ πετυχημένο
Πέτρινο απέριττο και διαχρονικό κλασικό προπολεμικό των αδερφών Καββαδά Νάη
Αφού κι άραξε ο Καπετάν Μήτσος γεύεται κι απολαμβάνει την πίτα του.Πίσω από την απόλαυση της αυθεντικής κουζίνας κρύβεται κάτι που ξέρουμε όλοι όσοι την αγαπάμε: κόπος και γνώση
και βέβαια μια άξια νοικοκυρά
επί το έργον
Το πορτόνι από το περιβόλι του μπάρμπα Σπύρου Καββαδά με το γεφυράκι και το ρυάκι στο κατώφλι, θυμίζουν καταστάσεις πολύ παλιές και πάντοτε γοητευτικές για τη φυσικότητα τους.
Ο κόπος του θείου Αποστόλη Καββαδά Νικολή όπως κι όλων όσων βάζουν κηπευτικά απέδωσε και φέτος καρπούς γευστικούς και αγνούς.
Έτσι η θεία Νίκη θα έκανε και πάλι τα θαύματα της στην κουζίνα. Αφού τα πόδια και η υγεία δεν της επιτρέπουν να βοηθήσει και πολύ στη σκληρή δουλειά του κήπου, που ο θείος φαίνεται να χαίρεται ιδιαιτέρως.
Τα παλικάρια φαίνονται από μακριά...
τα καταστήματα του παρελθόντος κλειστά πια. Άλλα μετατράπηκαν σε σαλόνια κι άλλα τα μετέτρεψε ο χρόνος και η αχρηστία σε ερείπια.
Αναρτήσεις
