Ενα τρακτέρ PORCHE είχε έρθει στο Κατωχώρι και δούλεψε καλά στα μέρη μας.
Τώρα η αίγλη της εταιρείας είναι διεθνής και τα τρακτέρ που κατασκεύασε αναπαλαιώνονται αναδεικνύοντας την ομορφιά του σχεδιασμού άλλων εποχών.
Το τρακτερ του Βενιζελάκου όταν το πρωτοείδα ήμουν παιδάκι τεσσάρων χρονών και ήρθαμε στο Κατωχώρι με τη φλορέτα του μπάρμπα Τόλια Πατρώνου και το πατέρα μου Μήτσο Νικολή τρικάβαλο απο το Βλυχό,-τότε ήμουνα σα τζιτζιφρίγκος καλογιάννος- ήταν σε λειτουργία και ήταν έτσι καλογυαλισμένο όπως στη φωτογραφία, που μου έκανε εντύπωση η νοικοκυροσύνη και η αγάπη του ιδιοκτήτη του γιαυτό.
Είχα ακούσει για το όνομα Πόρσε και το είχα συνδέσει με πολύ γρήγορα αυτοκίνητα και πίστεψα επομένως ότι ήταν ένα πολύ γρήγορο τρακτέρ...!
Ρώτησα τον πατέρα μου τίνος είναι και κείνος βλέποντας το θαυμασμό μου για το τρακτέρ έκανε κάτι άλλο καλύτερο αντί να μου πεί, μου φώναξε τότε το συχωρεμένο το Βενιζελάκο.
Εκείνος χάρηκε που είδε τον πατέρα μου-ήταν φίλοι- και χαμογελούσε ήδη όταν τον είδε κι ερχόταν προς το μέρος μας, αλλά γέλασαν και τα μουστάκια του όταν ο πατέρας μου του είπε για το τρακτέρ και το μικρό του θαυμαστή.
Θυμάμαι ακόμη πόσο έμοιαζε στο θείο μου τον Αργύρη-αδερφό του πατέρα μου- αλλά εκείνο που θαύμασα ήταν το γέλιο του πηγαίο και ηχηρό τόσο που με ξάφνιασε,επίσης θαύμασα την οικειότητα και την καλοσύνη του. Μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη τόσα χρόνια.Το θυμήθηκα βλέποντας την παραπάνω φωτογραφία.Ένιωσα όπως τότε δέος...και θαυμασμό για τον άνθρωπο και τις κατασκευές του.
Το Βενιζελάκο δεν τον έχω ξαναδεί να μιλήσουμε, αλλά όποτε πέρναγε απο το σπίτι με το τρακτέρ χαιρετιόμαστε και του έκανα νόημα και κείνος τότε γκάζονε το μοτέρ ενώ σφυρίζε με τη κόρνα μετα μανίας όπως κάνουμε στους γάμους.
Λυπήθηκα όταν μου είχε πει ο πατέρας μου εδώ και χρόνια πως: είχε πεθάνει-τότε- εδώ και ένα χρόνο, όταν τον ρώτησα -αφού επέστρεψα απο τις σπουδές μεγάλος πιά-πως και δεν φαίνεται πουθενά .
Μου τον θυμίζει πολύ ο γιός του όταν τον βλέπω, φτυστός ο άτιμος και στη κοψιά αλλά και στη νοικοκυροσύνη και το πηγαίο χιούμορ του που το συνόδευε το πηγαίο ηχηρό γέλιο .
Το τρακτέρ το είδα παροπλισμένο σε ένα χωράφι και το εκτίμησα για την αντοχή του στο χρόνο, τριαναπέντε χρόνια στον ήλιο και τη βροχή και σου δίνει την αίσθηση ότι αν του αλλάξεις λάστιχα και του βάλεις καύσιμο είναι έτοιμο να οργώσει ξανά.
Μου έδωσε την ιδέα να κάνω εδώ αφιέρωμα στην καθημερινή ζωή και τις αξιες των αγροτών, ψαράδων, μελισσοκόμων και κάθε ανθρώπου του μόχθου που τόσο θαυμάζω κι εκτιμώ.
θα προσπαθήσω έτσι να κρατήσω ζωντανό το πνεύμα και τη θύμηση των ανθρώπων αυτών.
Αναρτήσεις
