ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

  

 Εβδομήντα χρόνια μετά…

 Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες… Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι  σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες…

 Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου… Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να… φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ’ αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ’ το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες… για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.

 Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ’ το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ’ το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.

 Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας…». 

 Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;

 «Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»

 Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

 Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ’ όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι’ αυτό…

 «Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά…          

     Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ        

    από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό               

 γιατί ανήκω εδώ.                                                                                        

 Σtαυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».        

(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)

Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου  (malfasg@gmail.com)  

Πάτρα, Οκτώβριος 2010

ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΤΩΧΩΡΙ 2012

ΚΩΣΤΑΣ ΦΑΤΟΥΡΟΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ-ΖΕΡΒΑΣ-2006

ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ-ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΟΣ- 1966

ΛΕΥΚΩΜΑ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΤΩΧΩΡΙ 2012

Η ΝΕΟΛΑΙΑ
Οι συνθήκες της ζωής της νεολαίας της περιοχής μας -Κατωχώρι Βλυχό Γένι- αποτυπώνονται εύγλωττα στις φωτογραφίες του λευκώματος ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΤΩΧΩΡΙ 2012:''Η ΝΕΟΛΑΙΑ''.

Όλες οι ηλικίες της ζωής έχουνε τη σπουδαιότητα τους στο βιολογικό κύκλο του ανθρώπου.Όλες αποτελούν αλυσσίδα που άν κάποιος κρίκος διαρραγεί χάνεται η συνεκτικότητα της.

Η πρώτη νεανική μας ηλικία όμως είναι αυτή της οποίας τα βιώματα μας συντροφεύουν για μια ζωή.

Σ' αυτή πρέπει να προστρέξουμε τις περισσότερες φορές για να αποκωδικοποιήσουμε το γενετικό κώδικα -dna- των μετέπειτα ενηλίκων και τις λογής-λογής επιτυχίες τους στο στίβο της ζωής.

Μέσα λοιπόν από αυτό το γονιδιακό γίγνεσθαι που χάραξαν οι πρόγονοι μας για να μας συντροφέψει στο μέλλον θα κινηθούμε -αντίθετα - πηγαίνοντας προς την παιδική ηλικία και μέσα από αληθινά διηγήματα  θα δούμε, βγάζοντας ο καθένας τα συμπεράσματα του κατά πόσο σημαδεύτηκε αυτή, ώστε να δημιουργηθούν οι θετικές ή αρνητικές επιδόσεις ως προς την διαμόρφωση της νοοτροπίας και της ψυχοσύνθεσης  του μικρόκοσμου μας.

Η πρόσφατη ιστορία μας μάς δείχνει πως το περιβάλλον τεχνητό και φυσικό αλλά κυρίως το έμψυχο διαμορφώνει το τι είμαστε και πως συμπεριφερόμαστε σε κείνο το κομμάτι του εαυτού μας που δεν ελέγχουμε και αποτελεί μέρος του κοινωνικού μας ασυνείδητου.

Αυτή η διαδρομή μας βοηθάει να ελέγχουμε πόσο αυτή η πυξίδα μας δείχνει με ακρίβεια προς τη ζωή που θέλουμε και αν όχι να κάνουμε τις απαραίτητες μικροδιορθώσεις που είναι το χέρι μας.

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΝΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 

ΔΙΠΛΑ ΣΥΝΟΛΑ

Του Σπύρου Σκλαβενίτη -Τασούλα-
προσαρμογή επεξεργασία Νίκος Καββαδάς

ΓΙΑΟΥΖΟΣ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΚΛΑΡΙΝΙΣΤΑΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΗΣ!

Ο Γιαούζος είναι Λευκαδίτικης καταγωγής κλαρινίστας δημοτικής μουσικής των αρχών του μεσοπολέμου, που πιστεύω ότι είναι το κορυφαίο κλαρίνο. Δείτε πως επηρέασε τους αντικαταστάτες του, τους συνεργάτες του αξεπέραστου Παπαισιδώρου ή Παπασιδέρη τους κορυφαίους Καρακώστα και Ανεστόπουλο. Αυτοί οι τρεις θεωρούνται οι τρεις υψηλότερες κορυφές του Ελληνικού δημοτικού τραγουδιού και διεθνώς από τους καλύτερους στο κόσμο σε όλα τα είδη μουσικής.

 Ο Κώστας Γκιαούζος 1884 1957 υπήρξε κατά πολλούς το καλύτερο κλαρίνο της εποχής του στην Ελλάδα.Το κανονικό του όνομα ήταν Θεοφύλακτος Μουζάκης του Γεωργίου ή Ζούνης.
Λιποτάκτης από το στρατό και κυνηγημένος από τα αποσπάσματα, έστησε καρτέρι στη περιοχή Πλάτωνα της Ράχης στη Λευκάδα, στο πηγάδι της Αναστασίας, αδερφής του Θανάση Βέργου, την οποία σκότωσε επειδή αρνήθηκε να τον ακολουθήσει στο βουνό.
Η βιογραφία του όπως την έχει διηγηθεί ο ίδιος, ξεκινάει από δω και κάτω έχοντας αλλάξει το όνομα του πατρίδα και ημερομηνία γέννησης.
Στο Μαρτίνο λοιπόν της Βοιωτίας, που εγκαταστάθηκε μαθήτευσε κι αυτός στο διάσημο Τουρκαλβανό Σουλεημάνη και γρήγορα αναδείχτηκε δεδομένου ότι είχε κάποια βάση από το Νιοχώρι όπου ήταν γνωστότατος από τη φλογέρα που έπαιζε.
Το παίξιμο του Γκιαούζου, όπως αναφέρει κι Γιάννης Μητρόπουλος στο βιβλίο του "Οι μεγάλοι του Δημοτικού Τραγουδιού" (Αθήνα , περ. Πάλκο,1996 σ. 58)ούτε το είχε κι ούτε το έχει κανείς. Χρώμα και ύφος μοναδικό και ταχύτητα τρομερή. Υπήρξε ο μοναδικός κλαριτζής που γνώριζε τις εισαγωγές όλων των κλέφτικων τραγουδιών. Από αυτόν τις έμαθαν όλοι οι νεώτεροι.
Όταν άρχισε τη δισκογραφία έγινε γνωστός σε όλο τον Ελληνισμό, κυρίως μετά τη συνεργασία του με τον Γιώργο Παπασιδέρη. Μεγάλες επιτυχίες όπως τα «καινούρια λόγια μού’ρθανε», «παπάκι πάει στη ποταμιά», «τα νιάτα»,και πολλές άλλες σφραγίστηκαν με το δικό του παίξιμο.
Ειδικά τα νιάτα σε παίξιμο δικό του και τραγουδιστή το Γιώργο Παπασιδέρη θεωρούνται από πολλούς ως το καλύτερο τσάμικο που έχει ακουστεί.
Παρουσιάζει έναν άριστο συνδυασμό τρομερής ταχύτητας  στο παίξιμο του κλαρίνου με μια φωνή όπως είναι του Παπασιδέρη γεμάτη χρώμα ταχύτητα και λεβεντιά.
Για λογαριασμό της παλιά τους αγάπης της Αναστασίας , έβγαλε τα τραγούδια «Ξύπνα καημένη Αναστασά». Επίσης και το τσάμικο "Η Κρυστάλλω" εικάζεται ότι το έβγαλε για την ίδια αλλά άλλαξε όνομα για να μη δώσει στόχο.
 Τα νέα του τα διηγούνταν συχνά σε χωριανούς του που τον επισκέπτονταν στο κέντρο Έλατος της Αθήνας ή σε πανηγύρια της Ρούμελης και της Πελοποννήσου και από αυτούς μάθαινε τα νέα της οικογένειας του στο χωριό, που ποτέ δεν την ξανάδε.