ΚΥΡΙΑΚΗ <<ΤΗΣ ΑΠΟ-ΚΡΕΩ >>
Ονομάζεται Κυριακή της Απόκρεω γιατί στη διάρκεια της εβδομάδας που ακολουθεί αρχίζει μιά περιορισμένη νηστεία* -<<αποχή κρέατος>>- όπως παραγγέλουν τα λειτουργικά βιβλία.
Η Εκκλησία αρχίζει να μας <<προσαρμόζει>> στη μεγάλη προσπάθεια που θα απαιτήσει από εμάς επτά μέρες αργότερα. Σταδιακά μας βάζει στο μεγάλο αγώνα, γιατί γνωρίζει την ευπάθειά μας και προβλέπει τη πνευματική μας αδυναμία.
Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας είναι η παραβολή του Χριστού για την Τελευταία Κρίση (Ματθ. 25, 31-46).
Οταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιό θα είναι το κριτήριό Του; Η παραβολή μας δίνει την απάντηση: η αγάπη. Όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου.
Η χριστιανική αγάπη είναι η <<δυνατή αδυνατότητα>> να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει στη ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές. Να τόν φέρει κοντά μου όχι σαν μια ευκαιρία για <<καλή πράξη>> ή για εξάσκηση της φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.
Η αγάπη ξεπερνάει στον <<άλλο>> την εξωτερική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, την διανοητική του ικανότητα και φθάνει στην ψυχή του, το αληθινό κομμάτι του Θεού μέσα του. Είναι η υπέροχη ανακάλυψη του <<προσώπου>> στον <<άνθρωπο>>, η ανακαλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά.
Η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας είναι να υπενθυμίζει στον άνθρωπο την προσωπική του αγάπη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη απ' αυτή τη προσωπική αγάπη, να τους αναγνωρίζεται η μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μ' ένα ξεχωριστό τρόπο. Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι βρίσκονται στη <<φυλακή>>, είναι <<πεινώντες και διψώντες>> ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι είτε αγαπήσαμε είτε αρνηθήκαμε την αγάπη, πρόκειται να κριθούμε, γιατί <<εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε>> (Ματθ. 25,40)
Απο τη Μονή Πετράκη
Η μεγάλη νηστεία είναι η εξάσκηση μας ξεκινώντας απο τα εύκολα δηλαδή απο τα ελεγχόμενα -τι τρώμε- και περνώντας στα πιο δύσκολα: στην άσκηση -πως νοιώθουμε, πως σκεπτόμαστε, δράμε και αντιδράμε-στο πως επικοινωνούμε-σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας και το κόσμο.
Υπάρχουν δυο ειδών ασκητές της αρετής οι αναχωρητές- μοναχοί- και εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι- κοσμικοί-.
Όλοι μας όμως ασκούμαστε στην αρετή είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει είτε όχι.Το θέμα είναι πως και πόσο αποτελεσματικά.
Δυστυχώς στον αγώνα μας αυτό αφοπλιζόμαστε και ξεστρατίζουμε αποπροσανατολισμένοι και αφοπλισμένοι.
Τα πρώτα όπλα των ασκητών είναι η νηστεία και η προσευχή με αυτά έρχεται και η θεία χάρη, η διάκριση και όλες οι άλλες αρετές.
Η νηστεία έχει φύγει απο τη ζωή μας την έχει διώξει η δίαιτα, η προσευχή επίσης, μήπως γιαυτό σπανίζει η θεία χάρη και η ενθουσιώδης και ουσιαστική χαρά που δίνει;
Μήπως να γυρίσουμε και λίγο πίσω τους δείκτες των ρολογιών μας και να μπούμε στο πνεύμα της πίστης και της εκκλησίας των αγνών ανθρώπων του θεού αφήνοντας καταμέρος τους μικρούς πειρασμούς και τους μεγάλους φαρισαίους που μας απομακρύνουν απο την πηγή της χαράς και της ζωής;
Αναρτήσεις
