[ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ] Γιατί ;
Του Γιώργου Λακόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 10 Μαρτίου 2010
Δεν είναι μόνο θέμα οικονομίας. Είναι και θέμα νοοτροπίας.
Γιατί πρέπει να πληρώνουμε τη μετακίνηση ενός γενικού γραμματέα ή ενός προέδρου ΔΕΚΟ από και προς τη δουλειά του; Γιατί ένας διευθύνων σύμβουλος, ένας περιφερειάρχης, ένας δήμαρχος, ένας νομάρχης, δεν μπορούν να μετακινηθούν από το σπίτι στο γραφείο και αντιστρόφως με δικά τους έξοδα; Γιατί ένας βουλευτής ή ένας υπουργός κατά την ιδιωτική βραδινή έξοδό του πρέπει να έχει αυτοκίνητο και οδηγό, όλα πληρωμένα από τη Βουλή- των φορολογουμένων- Ελλήνων; Γιατί ένας ανώτατος- ή και ανώτερος- στρατιωτικός πρέπει να βρίσκει κάθε πρωί έξω από την πόρτα του τον κληρωτό για να τον μεταφέρει;
Να πάμε και στα χειρότερα. Γιατί ένας πρώην υπουργός, βουλευτής, διοικητής τράπεζας, ακόμη και πρωθυπουργός ή αρχηγός κόμματος- που ενδεχομένως δεν υπάρχει πλέον- πρέπει να έχει στη διάθεσή του αυτοκίνητο, οδηγούς και υπαλληλικό προσωπικό; Όπου υπάρχουν λόγοι ασφαλείας ή άλλοι λόγοι, να εξετασθούν κατά περίπτωση και φυσικά να αντιμετωπισθούν από τις αρμόδιες αρχές. Άλλο αυτό και άλλο να κάνουν εξ ορισμού και εξ οφίτσιο χρήση δαπανηρών διευκολύνσεων.
Σε μια σύγχρονη πολιτεία δεν νοείται οι αξιωματούχοι του Δημοσίου να έχουν ιδιαίτερη αντιμετώπιση. Το αποδεικνύει μια συγκεκριμένη υπουργός, που πηγαίνει στο γραφείο της με το δικό της αυτοκίνητο και φεύγει με τον ίδιο τρόπο. Χρησιμοποιεί το κρατικό μόνο για υπηρεσιακές μετακινήσεις. Κάθεται στην ουρά για να πάρει το αεροπλάνο με το οποίο πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες- πάντα στην οικονομική θέση και ποτέ με κουστωδία. Πόσοι υπάλληλοι θα γλίτωναν το δώρο του Πάσχα και πόσοι συνταξιούχοι δεν θα έβλεπαν τη σύνταξή τους να παγώνει αν έκαναν όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι το ίδιο;
ΥΓ: Ενώ μια άλλη υπουργός βάζει τις υπηρεσίες να νοικιάζουν θέσεις πάρκινγκ στα γκαράζ πέριξ του υπουργείου για τους συμβούλους της!
Υπάρχουμε - Συνυπάρχουμε
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Οι Γερμανοί και οι ιστορίες του κυρίου Κ.
Του Γκαζμέντ Καπλάνι gazikap@gmail. com 
Ετυχε πέρυσι να επισκεφθώ συχνά τη Γερμανία. Θέλοντας και μη, σχημάτισα κάποια στερεότυπα για τους Γερμανούς. Αραδιάζω λοιπόν μερικά, αν και στο μέλλον πιθανόν να τα αναθεωρήσω. Στο εστιατόριο πληρώνει ο καθένας τα δικά του. Θυμούνται έπειτα από εννιά μήνες τον καφέ που τους κέρασες. Σπάνια φιλιούνται όταν συναντιούνται. Οταν σου μιλούν, σε κοιτούν στα μάτια. Είναι ξεροκέφαλοι. Τα παιδιά αποχωρίζονται τους γονείς στα δεκαοκτώ. Εάν κάποιος έχει συμπληρώσει τα 27 και μένει ακόμα με τους γονείς του, θεωρείται «φιλοξενούμενος». Οι εικοσάχρονες προσβάλλονται αν δεν τις αποκαλείς «Κυρία». Οι καθηγητές μιλούν στον πληθυντικό στους μαθητές. Και οι συνάδελφοι στη δουλειά τον πληθυντικό χρησιμοποιούν. Τρώνε βαριά το πρωί και νωρίς το βράδυ. Περιμένουν να ανάψει το πράσινο, ακόμα και αν βρίσκονται στην έρημο. Μιλούν χαμηλόφωνα. Πίνουν μπίρα και στο Μετρό. Πάνε σινεμά και μόνοι τους. Δεν μιλούν με χειρονομίες. Δεν ξέρουν τι σημαίνει τακτ. Για να κάνεις αστείο με κάποιον Γερμανό πρέπει να τον ξέρεις τουλάχιστον δέκα χρόνια. Την πάτησες αν αργήσεις σε ραντεβού. Δεν έχουν πρόβλημα να μοιραστούν το τραπέζι στο εστιατόριο με αγνώστους. Οταν έχουν πιει πολλή μπίρα, μπορεί να φανούν ακόμα και λίγο χαρούμενοι. Πλένουν τα πιάτα με υγρό πιάτων, αλλά δεν τα ξεπλένουν. Αν και παράγουν τα καλύτερα αυτοκίνητα, κυκλοφορούν με ποδήλατο. Οι γυναίκες δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους. Οι νέοι ενδιαφέρονται ελάχιστα για τα επώνυμα ρούχα. Σε γαμήλια τελετή, στο Βερολίνο, είδα γαμπρό και νύφη με jeans και Τ-shirt. Μόλις βλέπουν τον ήλιο, ξαπλώνουν κάτω και βγάζουν την κοιλιά έξω. Τη νύχτα οι γυναίκες κυκλοφορούν μόνες τους στον δρόμο και κανένας άντρακλας δεν τις ενοχλεί. Τα σκουπίδια δεν τα πετάνε στον ίδιο κάδο απορριμμάτων, αλλά σε διαφορετικούς για ανακύκλωση. Οι ταξιτζήδες δεν καπνίζουν στο ταξί και δεν σου αφηγούνται την ιστορία της ζωής τους. Σέβονται τον διπλανό τους. Σέβονται τους νόμους, ακόμα και όταν ξέρουν ότι δεν τους παρακολουθεί κανείς. Freund (φίλος) είναι μια λέξη που χρησιμοποιούν με μεγάλη τσιγκουνιά. Το να είσαι φίλος δεν σημαίνει ότι το λέμε τρεις φορές την ημέρα. Εάν σε θεωρούν φίλο, πάντως, μπορείς να βασιστείς πάνω τους. Είναι εργατικοί, συστηματικοί, τελειομανείς, σε σημείο που σε τρομάζουν καμιά φορά. Πίνουν καπουτσίνο οποιαδήποτε ώρα της νύχτας. Μερικές φορές είναι πιο άκαμπτοι και από τους ελέφαντες. Οι Γερμανοί είναι όλοι ίδιοι. Εκτός από τους Γερμανούς που γνωρίζω εγώ. Εκείνοι είναι διαφορετικοί, ακόμα και ο ένας από τον άλλον. Σε κάθε περίπτωση, παρακολουθώντας την περασμένη εβδομάδα το πρώτο γερμανικό κρατικό κανάλι να μεταδίδει αισχρές εικόνες για την Ελλάδα και τους Ελληνες, έμεινα άναυδος. Εμένα μου φάνηκε πιο πολύ σαν έκρηξη εσωτερικής δυστυχίας. Οταν είσαι τόσο δυνατός και συμπεριφέρεσαι τόσο μίζερα σημαίνει ότι κατά βάθος νιώθεις unglucklich, δυστυχισμένος δηλαδή. Επειτα, όταν διάβασα την επιστολή της εφημερίδας «Βild» στον Γιώργο Παπανδρέου για τους έντιμους Γερμανούς και τους απατεώνες Ελληνες, θυμήθηκα τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» του Μπρεχτ. Ειδικά στο κομμάτι της επιστολής που έλεγε για την τεμπελιά των Ελλήνων και την απαράμιλλη εργατικότητα των Γερμανών. «Ρώτησαν τον κύριο Κ. “Με τι ασχολείσαι;”. Ο κύριος Κ. απάντησε: “Δουλεύω σκληρά. Ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου”»...πηγή εφημερίδα τα Νέα
Αναρτήσεις
