Στον πρόλογο του έργου του -Ιστορία του Ελληνικού έθνους- ο Κ.Παπαρρηγόπουλος κάνει μια κριτική προσέγγιση του αρχαίου κόσμου.
Επιχειρεί λοιπόν μια πρώτη συνολική θεώρηση της ελληνικής ιστορίας απο τον αρχαίο κόσμο μέχρι την εποχή του.
Ξεκινά το έργο του συγκρίνοντας τους δύο μεγάλους αρχαίους πολιτισμούς, τον ελληνικό και το ρωμαικό, και εξετάζει βήμα βήμα την παράλληλη σταδιακή εθνική συγκρότηση τους.
Εστιάζει ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο επιτεύχθηκε η ενότητα της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και την αποδίδει στο συνδυασμό "δύναμης και σύνεσης" αντιπαραβάλλοντας το λανθασμένο τρόπο που ακολούθησαν οι Έλληνες διαιρεμένοι σε δύο ισχυρά κέντρα, την Αθήνα και τη Σπάρτη.
καταλήγει έτσι:
...Επομένως, η ρωμαική Σύγκλητος [σημείωση:η ρ.σ. ήταν έρεισμα σοφίας και ηθικής ακεραιότητας που προφύλασσε απο τη δράση των δημαγωγών, ένα φίλτρο μεταξύ του λαού και των κυβερνώντων ειδικά δε του αυτοκράτορα] διέγραψε μια πορεία χιλίων χρόνων.
Γεννήθηκε με τη Ρώμη και πέθανε μαζί της.Αυτή η πορεία ήταν αδιάσπαστη στην ιστορία των κοινοβουλευτικών θεσμών και για το λόγο αυτό εξαιρετικά διδακτική.
Οι θεσμοί αυτοί δεν κάνουν θαύματα από μόνοι τους.Για να γίνουν βιώσιμοι και να λειτουργήσουν όπως πρέπει, απαιτούνται πολλά.
Κυρίως όμως απαιτείται να συνειδητοποιήσει το έθνος ότι χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση.Αν δεν το συνειδητοποιήσει, η ελευθερία πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε αναρχία. Αυτό το πολιτικό αισθητήριο ήταν έντονο στο ρωμαικό έθνος και για το λόγο αυτό το ρωμαικό έθνος μεγαλούργησε επι αιώνες .
Αντίθετα το ελληνικό έθνος , στο οποίο ηφύση χάρισε όλη την ευφυία και όλες τις χάρες του κόσμου, δεν θέλησε ποτέ να κυβερνηθεί, με αποτέλεσμα να μην παραμείνει πολύ στην πολιτική σκηνή της ιστορίας.
Αν έχοντας ως βάση τα παλιά εκείνα χρόνια , στρέψουμε το βλέμμα σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας , δύσκολα θα μπορέσουμε να αρνηθούμε ότι ο νεώτερος ελληνισμός κληρονόμησε απαράλλακτη μια απο τις προγονικές ιδιότητες.Πράγματι.
Γιατί τα θαυμάσια πολεμικά επιτευγματα της επανάστασης λίγο έλειψε να ματαιωθούν πλήρως;
Επειδή κατα την επανάσταση δεν υπήρξε καθόλου και πουθενά διακυβέρνηση.
Γιατί οι καρποί της πεντηκονταετούς ειρήνης που ακολούθησε ούτε καλοί αποδείχθηκαν ούτε ώριμοι
Επειδή στο διάστημα αυτό , αντί να επιδιώξουμε την εθνική και στρατιωτική μας οργάνωση, ξοδέψαμε το χρόνο σε κάθετι άλλο παρά στην αποτελεσματική οργάνωση του ελληνισμού.
Κανένα έθνος δεν υποχρεούται να είναι μεγαλοφυές, όμως κανένα έθνος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κοινό νού και κοινός νούς των εθνών είναι η κυβέρνηση.
Αθήνα 8 Νοεμβρίου 1885 Κ.Π.
Εγώ προσθέτω πως η κυβέρνηση δεν λειτουργεί χωρίς την ηθική και γνωστική προάσπιση της έναντι των δημαγωγών θεσμικά απο τους μόνιμους συμβούλους και γνώστες των θεμάτων: Αυτοί σήμερα είναι οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων και απαγορεύεται να αλλάζουν με την αλλαγή των κυβερνώντων γιατί είναι αυτοί που εξασφαλίζουν τη συνέχεια των έργων και για τούτο ο ρόλος τους θα πρέπει να αναβαθμιστεί και να παγιωθεί θεσμικά
Αναρτήσεις
