Στη γειτονιά διαβάτη που περνάς και τα χαλάσματα κοιτάς
μ' αδιαφορία, είναι για 'κείνη ανάξια τιμωρία τόσο βαριά που πρέπει να πονάς.
Η
ερημιά που απλώνεται παντού κρύβει σημάδια τόσα κι άλλα στη ψυχή της. Σου το
προδίνει η άδοξη μορφή της, που 'χει αβάσταχτο το σχήμα του καημού.
Στον τοίχο
που ανθούσε η μυρτιά έχει ο κισσός τις ρίζες του απλωμένες, κι οι κληματόβεργες
που στέκονται κλαμμένες, προσμένουμε ν' ανάψουν τη φωτιά.
Στη γειτονιά διαβάτη
που περνάς κι είν' τα λουλουδια μαραμένα στα μπαλκόνια, γλυκά σ' άλλους καιρούς
τραγούδαγαν τ' αηδόνια , πάρε το δρόμο πίσω μην γυρνάς.
Μίμης Κούρτης
-
" Γι
αυτούς που χάσανε νωρίς"