Τα κείμενα των επετείων είναι κλασσικά και επαναλαμβάνονται σχολαστικά,τόσο που κουράζουν και φθείρουν το θέμα τους: Τον αγώνα των σύγχρονων Ελλήνων για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Η μνήμη είναι μια αρετή που απαιτεί πολλή και καλής ποιότητας εργασία,όπως όλες.Το να ασκούμε τις αρετές μας για να δυναμώσουν είναι δύσκολο κουραστικό επίπονο αλλά όχι μάταιο.
Αντιθέτως.
Γνωρίζοντας την ιστορία ειδικά δε τη σύγχρονη ιστορία μας εκτιμάμε με μεγαλύτερη ακρίβεια και τα τωρινά και τα επόμενα κατανοώντας πως παίζεται το παιχνίδι της ζωής διαχρονικά.
Η ανάμνηση των πρόσφατων αγώνων δεν μπορεί να είναι η ανάμνηση μιας ματαιότητας όπως θα ήθελαν να πιστεψουμε κάποιοι.
Και την ματαιότητα ή μη των αγώνων τη συζητάμε τα γεγονότα όμως είναι κι αυτά υπο συζήτηση;
Κάποιοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες και της κακοπάθειας και των διωγμών και των φυλακίσεων και των βασανιστηρίων και βέβαια δεν περιμένουμε να μένουν σιωπηλοί και σήμερα.
Ας δούμε απλά την ιστορία οπως τη βίωσαν στο πετσί τους...
τέλειο παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης και το έργο του "Οι δρόμοι του Αρχάγγελου κυκλοφορούν από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
[κάντε κλίκ στα υπογραμμισμένα κείμενα]
Ο Στέλιος Κούλογλου παρουσιάζει:
Συνάντησα τον Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή τη προκήρυξη των "Πυρήνων της Φωτιάς" που τον ανέφερε. Αντί γι άλλη απάντηση, μου πρότεινε να δημοσιεύσω ένα συγκλονιστικό κείμενο.
Ο κορυφαίος ‘Ελληνας συνθέτης και αγωνιστής θεωρεί ότι οι πρόσφατοι επικριτές του αγνοούν την πρόσφατη ελληνική ιστορία (χαρακτηριστικό παράδειγμα στην προκήρυξη των Πυρήνων η αποστροφή περί "καλοπέρασης στο Παρίσι” του Θεοδωράκη που βασανίστηκε τόσο όσο ο ίδιος όσο και η οικογένεια του από την χούντα) και επομένως δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μια ολόκληρη γενιά, στην οποία ανήκε και ο ίδιος, έκανε επιλογές ζωής κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες: «είμαι επιπλέον ένα βιομηχανικό προϊόν πρώτης ποιότητας, της βιομηχανίας Μακρονήσου, και δεν έχω δικαίωμα να απογοητεύσω κανέναν γι’ αυτή την επιλογή της μοίρας»...
Το απόφθεγμα προέρχεται από την αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη «Οι δρόμοι του Αρχάγγελου» και συγκεκριμένα από τα βασανιστήρια που υπέστη τόσο ο ίδιος όσο και οι σύντροφοι του στην Μακρόνησο, στην διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Στο «νέο Παρθενώνα» της Μακρονήσου, σκοπός των βασανιστών δεν ήταν μόνο η απόσπαση της δήλωσης μετανοίας από τους κομμουνιστές αλλά και η μετατροπή τους σε θύτες που θα βασάνιζαν τους πρώην συντρόφους τους.
«Η οργάνωση της Μακρονήσου, έτσι που ο αδελφός, στην κυριολεξία, μερικές φορές να βασανίζει τον αδελφό και γενικά, οι φίλοι τους φίλους, οι σύντροφοι τους συντρόφους, αποσκοπεί στο να κουρελιάσει και τελικά να μηδενίσει τον άνθρωπο, που ο καθένας μας είναι... Αισθάνθηκα απελπιστικά μόνος. Ήξερα ότι δεν ήμαστε πια οι τριακόσιοι, που ξεκινούσαμε ένα πρωί από τους φούρνους να πάμε να δώσουμε όλοι μαζί, ενωμένοι, την κορυφαία μάχη της ζωής μας... Ο εξευτελισμός σε κάνει να βυθίζεσαι στο πηγάδι της ύπαρξής σου, να μη σε βλέπουν. Και να μη βλέπεις. Πως θα ρωτούσα τώρα τον χθεσινό μου σύντροφο; Τι να του πω; Έκανες δήλωση; Αυτός αίφνης που του έχουν συνθλίψει ένα ένα τα δάχτυλα στο δεξί του χέρι, είναι ή όχι δηλωσίας;... Συμβολικά, στη χαράδρα, σκορπίσαμε εδώ κι εκεί».
Η συνέχεια για την χαράδρα στο παρακάτω κείμενο (για καλύτερη ανάγνωση πατήστε επιλογή full). Το δεύτερο μέρος θα δημοσιευθεί αύριο. "Οι δρόμοι του Αρχάγγελου κυκλοφορούν από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.-
[κάντε κλίκ στα υπογραμμισμένα κείμενα]