Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Τοιχοποιήματα



γράφει ο Φάνης Καββαδάς

ª
 Ο Τοίχος


Έχει κι η απελπισία τα όρια της,

και στο φινάλε ο τοίχος τι σου φταίει;

ª

Προσοχή ξεβάφει


Έφτιαξα μια γυναίκα από χαρτί εφημερίδας κι έβαψα τα χείλη της κόκκινα. Της έκανα έρωτα με τέτοια τρυφερότητα που άρχισε να μιλάει.

- « η υποτίμηση της δραχμής ίσως δημιουργήσει κλυδωνισμούς στην εγχώρια αγορά και...»

Έκλεισα τα αυτιά και εκσπερμάτωσα, μέσα σε καυτές ειδήσεις, κουπόνια και πικάντικες αγγελίες.



Ήμουν ευτυχισμένος για μια στιγμή ίσως γιατί κατόπιν διαπίστωσα ότι βρισκόμουν βουτηγμένος στο μαύρο από τη κορφή ως τα νύχια.

ª

Δοσοληψίες


Δοσοληψίες υπολήψεων,

κατά τα άλλα υγιαίνουμε,

λιφτάροντας το α-πρόσωπο.

Δε φτάνει που το σκότωσες το

βαλσαμώνεις κι από πάνω!



ª

Αυτός, αυτή και ο θάνατος


-Σ’ αγαπώ μέχρι θανάτου!

-Αγάπη μου μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει!

-Κρίμα πιτσουνάκια μου θα μπορούσατε να μου είχατε γλυτώσει ‘ αλλά με ονοματίζεται σαν όριο ενώ

δεν είμαι παρά το μέτρο.







ª

Ποιος Θανάσης;


Η ρόγα της καρφί, τα μάτια της μετέωρα, μικρές πνιχτές φωνές, και το κορμί που συσπάται για να μη σπάσει.

-τελειώνω Θανάση!

-ποιος Θανάσης;



ª

Τα συν της πεζοπορίας


Τώρα τελευταία πεζοπορώ.

Παλιότερα χρησιμοποιούσα τις αστικές συγκοινωνίες, όμως το πράγμα κατάντησε βαρετό. Εκείνο το: «Ακυρώνετε το εισιτήριο σας» μπορούσα ρε αδερφέ κάπως να το ανεχτώ.

Μα μια μέρα τι βλέπω δίπλα μου γραμμένο φαρδιά πλατιά;

«Η σεξουαλική παρενόχληση τιμωρείται δια νόμου».

Πληγώθηκα αφάνταστα, γιατί ρε φίλε μου, δεν έχουν μείνει και πολλά μέρη να μπορείς ν’ αφήσεις το βλέμμα έτσι δήθεν τυχαία να περιπλανηθεί στο σώμα μιας όμορφης γυναίκας. Αλλά σαν σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι εκείνο το περιβόητο «ΜΗΝ ΚΛΑΝΕΤΕ»

Απελπίστηκα.

Τώρα πια πηγαίνω με τα πόδια, έτσι φυσικά δεν πληρώνω εισιτήριο, επίσης κανείς δεν μου απαγορεύει να ασκώ το αναφαίρετο δικαίωμα της οφθαλμοσυντήρησης και εν κατακλείδι, κλάνω όποτε μου γουστάρει ρε αδερφέ!



ª

Θεέ μου λυπήσου τις γυναίκες


Είναι αξιαγάπητη, αν εξαιρέσει κανείς ότι βάφει τα μαλλιά της με κείνο το λαχανιασμένο ξανθό. Τι τρέχει άραγε να υπερασπίσει το έρμο κι από ποιόν;

Είναι αξιαγάπητη, αν εξαιρέσει κανείς εκείνες τις υπερβολικά τονισμένες βλεφαρίδες, που σε κάτι κοντινά με ανάγκασαν να αμυνθώ, εκστομίζοντας ασυναίσθητα το καθόλου κομψό «σιγά κορίτσι μου θα μου βγάλεις το μάτι!»

Είναι αξιαγάπητη, αν εξαιρέσει κανείς αυτήν την απόχρωση στα χείλη, που παίζει κάπου ανάμεσα στο μελιτζανί και στο χρώμα που έχει η θάλασσα ίσως τον Οκτώβρη με ορίζοντα μάλλον νεφελώδη ενώ η ώρα μοιάζει να είναι απογευματινή.

Είναι αξιαγάπητη, όμως τα βράδια πριν κοιμηθώ έχω φτιάξει γι’ αυτήν μια μικρή προσευχή.

«Θεέ μου λυπήσου τις γυναίκες το κορμί τους είναι ότι ακριβότερο έχουν κι αν το ασχημαίνουν στο ορκίζομαι πως είναι από λάθος.»



ª

Αυτός ντε!


Έχω σκοτωθεί άπειρες φορές. Κι αυτός που σας μιλάει δεν είμαι εγώ αλλά ο άλλος. Ποιος άλλος;

Αυτός ντε! Ελάτε τώρα μην κάνετε τους ανήξερους.Ναι βέβαιο είναι γεγονός ότι κινείται γρήγορα.

Όμως στο σπίτι έχει τόσο πορτοπαράθυρα κι αυτός είναι αναγκασμένος να ελίσσεται ανάμεσα από χίλιους επιτραπέζιους φόβους κι άλλες τόσες περίπου αναπαυτικές αγωνίες πάνω σ’ ένα πάτωμα σατανικά θα έλεγα γυαλισμένο με αρκετή δόση αμφιβολίας.

Τι να προλάβει ο άνθρωπος; Παρά την καλή του θέληση όλο και κάποιο παράθυρο θα μείνει μισάνοιχτο για να ακουστεί από το βάθος εκείνο το ενοχλητικό «πάλι με πούλησες μαλάκα!»



ª

Ο Πάντα ο Ποτέ και η Στιγμή


Ο Πάντα κι ο Ποτέ ήταν κάποτε αχώριστοι φίλοι αλλά η τύχη το έφερε να ερωτευτούν την ίδια γυναίκα.

Η στιγμή όμως αντί να διευκολύνει την κατάσταση αδιαφορώντας ή στο φινάλε επιλέγοντας, έναν από τους δύο προτίμησε και τους δύο.

Αυτοί βεβαίως αργότερα το έμαθαν -ο κερατάς το μαθαίνει τελευταίος- όταν γεννήθηκε ο καρπός αυτής της τριγωνικής σχέσης, δηλαδή ο Άνθρωπος.

Ένα πλάσμα φοβισμένο που παραπαίει ανάμεσα στο Πάντα, στο Ποτέ και σε μια πολύ επιπόλαια Στιγμή.



ª

Ο τρέχα γύρευε


Ο φτωχούλης ο τρέχα γύρευε ήταν πολύ μεγάλος για να ζήσει και πολύ μικρός για να πεθάνει. Τι να κάνει λοιπόν;

Ύστερα από πολύ περίσκεψη, αγόρασε τετράδιο κι ένα καλοακονισμένο μολύβι και βάλθηκε να κυνηγάει όσα δεν τον άφησαν να ζήσει κι όσα τον κράτησαν να μην πεθάνει.



ª

Η ψηφιακή γαργαλίστρα


Κάναμε πολλά βήματα μπροστά, ήταν ένας αιώνας γεμάτος εφευρέσεις , όπως η ατομική βόμβα, ο ηλεκτρισμός εντομο-απωθητής και η ψηφιακή γαργαλίστρα. Αυτή η τελευταία εμένα προσωπικά μου έλυσε αρκετά προβλήματα.

Τώρα επιτέλους μπορώ να γελάω στη δουλειά, στο δρόμο στο σπίτι. Καταπληκτικό μηχάνημα και ο εφευρέτης του καταπληκτικός άνθρωπος αν κι από

ότι θυμάμαι πέθανε από μελαγχολία.



ª

Ο Τακτοποιητής


Όταν ήμουν μικρός ονειρευόμουνα να γίνω ένας άνθρωπος ο οποίος θα λέει πάντα την αλήθεια.

Μπορώ να πω ότι τα κατάφερα. Έγινα ένας πολύ σπουδαίος Τακτοποιητής, μιας και η αλήθεια δεν είναι τίποτε άλλο από μια απελπισμένη προσπάθεια να βάλεις τα πράγματα σε κάποια τάξη.

Όμως αλίμονο δεν φέρνει παρά μόνο τη πλήξη.

Τώρα ονειρεύομαι να γίνω μεγάλος ψεύτης. Θα ήταν μια μεγάλη επανάσταση, γιατί σίγουρα και ο Παρθενώνας έχει κουραστεί να τον θαυμάζουμε και ορκίζομαι πως έρχονται στιγμές που θα ήθελε να ήταν ένας σωρός από μπάζα και ‘μείς αφού τα σαρώναμε να χτίζαμε στη θέση τους κάτι άλλο, όμορφο ή άσχημο, δεν έχει σημασία, μόνο να χτίζαμε κάτι άλλο, απ’ την αρχή.



ª

Μπου-μπού, γκου-γκού


Θα ήθελα να ήμουν μωρό, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά ξέρετε εκείνα τα πρώτα λογάκια έχουν μια τέτοια μαγική ασάφεια.

Ένα μπου-μπού μπορεί να σημαίνει μπαμπά μπορεί να σημαίνει, θέλω να παίξω, μπορεί να μη σημαίνει και τίποτε.

Τώρα αν πω σε κάποιον μπου-μπού, θα μου πει εξηγήσου καλύτερα! κι αν επιμείνω στη καλύτερη περίπτωση θα μου προτείνει να δω κάποιον ψυχίατρο.

Μα γιατί φίλοι μου δίνετε τόση σημασία στο συγκεκριμένο.Αν γυρίσετε λίγο προς τα πίσω θα δείτε πως ότι αγαπήσαμε με πάθος μας μιλούσε πάντα με την ίδια χαρακτηριστική ασάφεια και πως αργότερα αν το βαρεθήκαμε με περισσότερο πάθος ήταν γιατί έγινε κάτι πολύ μα πολύ συγκεκριμένο.

Γιαυτό λοιπόν ανεπιφύλακτα συνταγογραφώ για ελαφριές ως μέτριες κρίσεις βαρεμάρας, τρία μπου-μπού ημερησίως, πρωί, μεσημέρι, βράδυ.

Όσο για τις βαρύτερες περιπτώσεις, προτείνω συνδυασμένη χρήση από μπου-μπού και γκου-γκού.

Θα σας προσέξουν οπωσδήποτε κι αν όχι μη στεναχωριέστε δε χάσατε και τίποτε, έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ μα πολύ συγκεκριμένοι.



ª

Άντε μετά να μάθεις ποδήλατο


Από την ώρα που κατάλαβα τον εαυτό μου οι δικοί μου με φώναζαν ανισόρροπο.

Άντε μετά να μάθεις ποδήλατο.

Αργότερα στην εφηβεία, κάπου διάβασα ότι και η ευτυχία είναι θέμα ισορροπίας.

Άντε μετά να μάθεις ευτυχία.

Ήταν όμως η εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων.

Η πρώτη εκσπερμάτωση, θεέ μου τι επιβεβαίωση, τότε παραλίγο να ισορροπούσα, αλλά τα κορίτσια διάβαζαν Κατερίνα και η Μπίμπι-Μπο ήταν ερωτευμένη εδώ και χρόνια με τον Τζων-Τζων.

Άντε μετά να μάθεις έρωτα.

Στα δεκαοχτώ ήμουν ήδη ένας άντρας που ήξερε πολύ καλά το κορμί του, αν και το κορμί μου δε νομίζω να είχε χαρεί ιδιαίτερα για αυτή τη γνωριμία.

Τότε βρήκα και τη πρώτη μου δουλειά.

Το αφεντικό μου ήταν ένας πολύ ευυπόληπτος επιχειρηματίας.Πόσο τους χαίρομαι αυτούς τους ανθρώπους, έχουν πάντα τόσο ξεκάθαρες απόψεις για έννοιες που σε μένα φαίνονται αρκετά αφηρημένες όπως κέρδος, τιμή, αξία.

Και πιστέψτε με διαθέτουν ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, από αυτό θαρρώ πως πήρε το όνομα του ο επαγγελματικός τους κλάδος, που σε υποχρεώνει διαλεκτικά πάντα δεν είμαστε δα και στο μεσαίωνα, να σεβαστείς του λόγου τους το αληθές.

Εγώ διατηρούσα κάποιες επιφυλάξεις, το γνωστό μου πρόβλημα ισορροπίας αν θυμάστε, και μια Τρίτη ματιασμένη μου ανακοίνωσε, διαλεκτικά πάντα το πιο αποτελεσματικό του επιχείρημα: απολύεσαι!

Άντε μετά να μάθεις δουλειά.

Με τα λιγοστά χρήματα που είχα μαζέψει αγόρασα ένα ποδήλατο και το κρέμασα σ’ ένα τοίχο στο δωμάτιο μου. Όταν αισθάνομαι άσχημα κάθομαι μπροστά του και του μιλάω, είναι για μένα κάτι σαν σταυρός.

Το ξέρω σας φαίνεται παράξενο αλλά αν το καλοσκεφτείτε θα καταλάβετε πως δεν υπάρχει καλύτερο σύμβολο για να περιγράψει το μαρτύριο ενός ανισόρροπου.



ª
του Φάνη Καββαδά

Πολυπόθητη





Γυρίζει νυχθημερόν και της πίνει γουλιά- γουλιά των μαστών της τους χυμούς
 ο αργοπόδαρος και αχόρταγος πορνόγερος ο Χρόνος.

Τη φέρνει η Αδράνεια αλυσοδεμένη με αόρατα δεσμά: 
Την ήδιστη ρέμβη, τους αστόχαστους μόχθους και κυρίως τις άστοχες σκέψεις.

Ναρκωμένη και διαθέσιμη, έτοιμη να αφεθεί στις φροντίδες, γλυκές θωπείες των φιλήδονων μαστών της, καθώς με μέλι πνίγεται το γάλα.

Χάδια δηλητηριασμένα,από βδέλλες φιλόδοξες κενόδοξες κι εφήμερες, όλες μαζί στ’ αχόρταγο στόμα του ρουφηχτή του χάους, ποτέ δε νήστεψαν.

Στη χείριστη παρέα της παραδομένη η πολυπόθητη, δοσμένη στο πιο ηδονικό χαμό, μαζί με των αγέννητων της των παιδιών το μέλλον.

Τη φέρνει και ξέπνοη τη πουλάει η καλλονή Αδράνεια άθελα της, η πανέμορφη απερίσκεπτη κλέφτρα, γυναίκα άστοργου αδερφού.

Κάθε που τάχα για να τη φροντίσει, από τα υπόγεια τραβώντας τη επίμονα, του δόλιου άντρα της τη παίρνει, του Φόβου και της κόρης τους Ζήλιας .

Τα έχει πάμπολλα ο αεικίνητος γέρος, για να ξεγελά τις αφελείς ξελογιασμένες Αδράνειες με στολίδια, πρόσκαιρα δηλητηριασμένα με λήθη.

Ο Φόβος ο ίδιος ο αδερφός της και η ανιψιά της την έχουν κυρά και δέσμια δούλα και την εκμεταλλεύονται ανόσια οι άστοργοι συγγενείς.

Τη κρατούν μακριά από τα ουράνια της, στέλνοντας τα υπόγεια να σκουπίζει με τα ίδια τα φτερά της σκόνες και βρόμες, θυσίες και οικονομία προφασιζόμενοι.

Να είναι έτσι όλα καθώς πρέπει! όλα καθαρά και στη σειρά, ν’
αυξάνει το βιος που θα τους θρέφει τώρα και όταν δε θα μπορούν.

Μα πως να ξεφύγει που τσαλακώνει τα φτερά της τα φτιαγμένα για τα αιθέρια;
Κι όταν φθαρούν θα μπορεί με τα φτερά της να πετά;

Καμιά τροφή δε θα τα θρέφει, κι αν τύχει να τη λευτερώσουν, να πάει στο καλό της, δε θα ξαναμπορέσουν να την σηκώσουν στα ουράνια.

Τη δένουν με το φιλότιμο της και ζωσμένη μαύρη απελπισία, έχουν διαγράψει τη πορεία της βαριά να μείνει αιώνια στις σκόνες.

Ξάφνου ψυχωμένη αναλαμπή στο νου, ο γέρικος κορμός του νου των προγόνων έχει ρίζες βαθιές, χυμούς πολλούς και θρεπτικούς κυρίως ανατρεπτικούς.

Να κλωτσήσει με τα πόδια, να σκάψει, να θάψει τις σκόνες και τις βρώμες,
όχι να σκουπίζει και να καθαρίζει με τα φτερά των αιθέρων ύβρη διαπράττοντας.

Να δυναμώνει με την άσκηση σιγά-σιγά τα ουράνια της στηρίγματα, πατώντας  στα βρώμικα χώματα πάνω με θάρρος με μένος με όσο μένει σθένος.

Σίγουρα μπορεί τη λευτεριά να πάρει από την ύπουλη Αδράνεια, το ρουφηχτή το Χρόνο, και με βία να παραμερίσει στην έξοδο της το Φόβο και τη Ζήλια.

Το σούρουπο, όπως κάθε μέρα, απ’ τη καταπακτή αν είναι όλα εντάξει όπως τα θέλουν θα πάνε για να δούνε, θα τους ξεφύγει με τα δυνατά της πια φτερά.

Πετώντας τους στην άκρη γκρεμίζοντας τους με ένα ξαφνικό αποφασιστικό ελπιδοφόρο φτερούγισμα προς τα έξω προς τα αλλού, προς τα πάνω.

Ακριβώς τη στιγμή που ανοίγουν τη πόρτα της καταπακτής, έτσι και πρωτοδεί το τελευταίο φως των αιθέρων της μέρας να χάνεται από πάνω της.

Χωρίς εξήγηση να φύγει, καθώς έρχονται να τους δείξει τα καταστροφικά νοικοκυρέματα, αφήνοντας τα όπως τα βρήκε βρώμικα και σκονισμένα.

Αχ Ζωή πετάμε για τα, ποιος μπορεί να φανταστεί υψιπετή ή μη, λεύτερα παιδιά που γλύτωσαν τόσων κακών και ίσως δουν το παραπέρα!



Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ ή ΠΩΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ



Ο ρόλος του πνευματικού ανθρώπου στη διαδικασία της παράδοσης της ιστορίας στη λήθη απο τους πολλούς και αδιάφορους , είναι απλά το ενδιαφέρον και η δραστηριοποίηση για την συνέχιση της ζωής ακόμη και του υποπόδιου των ποδιών της ιστορίας.
Ένα τέτοιο "απλό" παράδειγμα είναι κι αυτό εδώ:

«Γυρτός που βρέθηκα ξανά στο αχάριστο τραπέζι»

Κ.Γ. Καρυωτάκης


Ο ποιητής Κ.Γ. Καρυωτάκης (1896 –1928) πέρασε ένα διάστημα της παιδικής του ηλικίας στην Λευκάδα (ο πατέρας του ως νομομηχανικός εργάστηκε σε πολλά μέρη της Ελλάδας) κι έτσι στα στενά της πόλης που σήμερα περπατάμε, κάποτε περπάτησε κι εκείνος. Πολύ αργότερα ο Καρυωτάκης, σαν δημόσιος υπάλληλος, ύστερα από ανοιχτή ρήξη, λόγω της αδέκαστης συνείδησής του, με τον τότε υπουργό Μιχάλη Κύρκο, μετατέθηκε στην Πρέβεζα, απ’ όπου ξαναεπισκέφτηκε την Λευκάδα, γράφοντας μάλιστα στον αδερφό του: «Την περασμένη Κυριακή επήγα στην Λευκάδα και είδα τι διαφορά μπορεί να υπάρχει μεταξύ ανθρώπων που χωρίζονται με ταξίδι μισής ώρας. Εδώ δεν βλέπει κανείς παρά χωριάτες».
Είναι πράγματι αξιοπρόσεκτο πως λίγες μέρες πριν την αυτοκτονία

του ο Καρυωτάκης μπορούσε να διακρίνει την διαφορά πολιτισμού
ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη - έτσι καταρρέει η άποψη κάποιων
που ιχυρίζονται ότι στην ψυχική κατάπτωση που βρισκόταν θα
έβλεπε "μαύρο" ακόμα και... το Παρίσι!
Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ένας τόσο ευφυής

άνθρωπος θα αυτοκτονούσε απλά και μόνο για μια δυσμενή
μετάθεση που δεν κράτησε ούτε ένα μήνα.

* * *

75 χρόνια αργότερα (2003) η Πρέβεζα πασπαλίζει με σκόνη το αίμα του Καρυωτάκη, αφήνοντας το σπίτι που διέμενε (Δαρδανελίων 12) στα νύχια της εγκατάλειψης. Το τραπεζάκι που έγραψε τα τελευταία του ποιήματα – κόσκινο απ’ το σαράκι κι απ’ την φθορά – μου το παραχώρησε η κυρία Πόπη, η τότε σπιτονοικοκυρά του ποιητή, που κοντά εκατό χρονών σήμερα θυμάται:

«Τα βράδια τον ακούγαμε που περπατούσε πάνω κάτω μέσα στην κάμαρη. Ύστερα άνοιγε το συρτάρι του τραπεζιού κι εκείνο έτριζε… Μετά ησυχία! Φαίνεται θα ’γραφε. Σε λίγο σηκωνόταν κι άρχισε πάλι να βηματίζει πάνω κάτω… Εγώ με την θεία μου κοιμόμαστε δίπλα… Μια πόρτα μάς χώριζε… Ήτανε το πάτωμα από σανίδες και τον ακούγαμε. Κι αυτό κάθε βράδυ… Πολλές φορές ως το πρωί…»

Η κυρία Πόπη καταγόταν απ’ την Καρυά Λευκάδας. Όταν της ζήτησα το τραπέζι για να το επισκευάσω και να το εκθέσω στην Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας, με την υπόσχεση αν ποτέ γίνει Μουσείο Καρυωτάκη στην Πρέβεζα να επιστραφεί, με κοίταξε και είπε: «Εγώ για την ιδιαίτερη πατρίδα μου θα έδινα και την ψυχή μου, αλλά τι να το κάνεις αυτό το πράγμα, δεν είναι για παρουσιασμό!»




Μάζεψα λοιπόν έναν σωρό από σαρακοφαγωμένα ξύλα – έτσι έγινε ύστερα από τόσα χρόνια το τραπέζι, παρατημένο στην αυλή, έρμαιο στις καιρικές συνθήκες, βαμμένο με τρεις στρώσεις λαδομπογιάς – και προσπάθησα, εγώ ο άσχετος από πάσης φύσεως τεχνική εργασία να το επισκευάσω. Στα περισσότερα σημεία, τρίβονταν λες κι ήταν από φελιζόλ!..



Ήταν κυριολεκτικά σαν να προσπαθούσα ν’ αναστήσω έναν νεκρό! Έξι μήνες κράτησε η επισκευή και οι εργασίες συντήρησης, οι οποίες ποιος ξέρει πόσο θα κρατούσαν ακόμα αν δεν υπήρχε η πολύτιμη και αφιλοκερδής συνδρομή του Ανδρέα Δ. Μεταξά και του Θωμά Π. Σολδάτου.

Μετά το πέρας των εργασιών, απευθύνθηκα στον δήμο Λευκαδίων και συγκεκριμένα στον συνθέτη κύριο Κυριάκο Σφέτσα, ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή υπεύθυνος για τα πολιτιστικά του δήμου, προκειμένου να μεσολαβήσει ώστε να εκτεθεί το τραπέζι στην Βιβλιοθήκη ή όπου αλλού έκρινε ότι θα ήταν εφικτό.
Εισέπραξα αοριστίες, μιας και «οι επερχόμενες εκλογές», όπως είπε, «δεν μας επιτρέπουν τέτοιες ενέργειες τώρα» (δηλαδή ποιος ασχολείται με τραπέζια, όταν το ζήτημα είναι… τα κουτάλια!).

Απευθύνθηκα και στον Αριστοτέλη Χαραμόγλη. Ιδρυτή της «Χαραμόγλειου Ειδικής Λευκαδιακής Βιβλιοθήκης» (Χ.Ε.Λ.ΒΙ.) Πρόκειται για μια συλλογή 29.000 τίτλων με τα έργα 714 Λευκαδίων και άλλο υλικό που καλύπτει 60 ενότητες λευκαδίτικων θεμάτων τα οποία υπερβαίνουν τις 34.000 και συνεχώς εμπλουτίζεται με νέο υλικό.
Το 1984 δωρήθηκε από τον ίδιο τον συλλέκτη στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας. Το 1987 η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε τον Α. Χαραμόγλη για το έργο του.

Αργότερα η Βιβλιοθήκη (Χ.Ε.Λ.ΒΙ.) αναγράφτηκε στο Bιβλίο των Pεκόρ GUINNSS 1994 ως η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη αποκλειστικού θέματος παγκοσμίως.

Ο Χαραμόγλης ενθουσιάστηκε! Όχι μόνο ήθελε το τραπέζι, αλλά και όποιο άλλο αντικείμενο υπήρχε του Καρυωτάκη. Στο σπιτάκι της Πρέβεζας διατηρούνται ακόμα το κρεβάτι του ποιητή (το στρώμα εξαφανίστηκε από τους θαυμαστές του, αφού όταν επισκέπτονταν το σπίτι… έκοβαν κρυφά κι από ένα κομμάτι!)



ένας μεγάλος καθρέφτης με επίχρυση κορνίζα, ένα ωραίο έπιπλο με νιπτήρα και μια κανάτα. Ευτυχώς που δεν κουβάλησα όλα αυτά τα πράγματα στον Χαραμόγλη, ο οποίος την άλλη μέρα είπε πως το ξανασκέφτηκε και… δεν το θέλει το τραπέζι! Κι όταν του είπα, εκνευρισμένος, πως εγώ ξόδεψα χρόνο και χρήμα για υλικά συντήρησης κι η Λευκάδα δεν έχει ούτε μια γωνίτσα για το τραπεζάκι, υποτιμητικά έβαλε το χέρι στην τσέπη… να μου δώσει τα λεφτά που χάλασα!
Όλα αυτά μ' έκαναν να πιστεύω πως στις μέρες μας δεν υπάρχει και πολύ μεγάλη διαφορά «μεταξύ ανθρώπων που χωρίζονται με ταξίδι μισής ώρας»!
Κρίμα, γιατί ο Χαραμόγλης ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο για την Λευκάδα!

Τελικά, μετά από πολλές προσπάθειες… κατάφερα (!!!) να εκθέσω το τραπεζάκι στην Δημόσια Βιβλιοθήκη. Αφού του άλλαξαν χίλιες τοποθεσίες – μέχρι που το έκρυψαν κάτω από το μεγάλο τραπέζι του συμβουλίου –, αφού του έβγαλε κατά λάθος η καθαρίστρια το ένα πόδι, τώρα τυγχάνει κάποιας καλύτερης μεταχείρισης, κατόπιν και της συμβολής της διευθύντριας κυρίας Μαρίας Ρούσσου.

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στο αίμα και στο έργο του Καρυωτάκη, εμείς οι εναπομείναντες Λευκάδιοι «Δον Κιχώτες», «σκοντάφτοντας στην λογική και στα ραβδιά των άλλων» υιοθετούμε αυτό το… εξόριστο τραπεζάκι, παραδίδοντάς το, ως λείψανο ιερό, στο οστεοφυλάκιο της Ιστορίας.



_________________________

Δημήτρης Ε. Σολδάτος
Περιοδικό «Νέα Λευκάδα», τεύχος 1
Άνοιξη 2003

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Αλαφροΐσκιωτος. Γυρισμός Σικελιανός Άγγελος


Ύπνος ιερός, λιονταρίσιος,
του γυρισμού, στη μεγάλη
της αμμουδιάς απλωσιά.
Στην καρδιά μου
τα βλέφαρά μου κλεισμένα·
και λάμπει, ωσάν ήλιος, βαθιά μου...

Bοή του πελάου πλημμυρίζει
τις φλέβες μου·
απάνω μου τρίζει
σα μυλολίθαρο ο ήλιος· 10
γεμάτες χτυπάει τις φτερούγες ο αγέρας·
αγκομαχάει το άφαντο αξόνι.
Δε μου ακούγεται η τρίσβαθη ανάσα.
Γαληνεύει, ως στον άμμο, βαθιά μου
και απλώνεται η θάλασσα πάσα.

Σε ψηλοθόλωτο κύμα
την υψώνει το απέραντο χάδι·
ποτίζουν τα σπλάχνα
τα ολόδροσα φύκια,
ραντίζει τα διάφωτη η άχνα 20
του αφρού που ξεσπάει στα χαλίκια·
πέρα σβήνει το σύφυλλο βούισμα
οπού ξέχειλο αχούν τα τζιτζίκια.

Mια βοή φτάνει απόμακρα·
και άξαφνα,
σαν πανί το σκαρμό που έχει φύγει,
χτυπάει· είν' ο αγέρας που σίμωσε,
είν' ο ήλιος που δει μπρος στα μάτια μου
- και ο αγνός όχι ξένα τα βλέφαρα
στην υπέρλευκην όψη του ανοίγει. 30

Πετιώμαι απάνω. H αλαφρότη μου
είναι ίσια με τη δύναμή μου.
Λάμπει το μέτωπό μου ολόδροσο,
στο βασίλεμα σειέται ανοιξάτικο
βαθιά το κορμί μου.
Bλέπω γύρα. Tο Iόνιο,
και η ελεύτερη γη μου!


(από τον Λυρικό Bίο, A΄, Ίκαρος 1965)

Η ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ

Η ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ
Το ποίημα

ΕΛΛΗΝΑΣ η ευτυχία του να είσαι και η δυστυχία του να μην είσαι

ΕΛΛΗΝΑΣ η ευτυχία του να είσαι και η δυστυχία του να μην είσαι
το κείμενο

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

Άγγελος Σικελιανός ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Αγιος Νικήτας ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ανακοίνωση ανάλυση απόκριες κούλουμα Αποστόλης Μαυροκέφαλος απόψεις ΑΡΧΑΙΑ ΤΕΙΧΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΕΙΟ ΔΕΡΠΦΕΛΔ αρχιτεκτονική Αστεία ασφάλεια ΆυλονΣχεδιασμός αυτοκίνητο ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ αυτοπροστασία Βαλαωρίτης ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ ΝΑΝΟΣ Βιβλίο ΒΙΟΛΙ ΒΛΥΧΟ βλυχό γενεολογία ΓΕΝΙ Γένι ΓΙΑΟΥΖΟΣ γλέντι γλυκά ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΓΟΛΕΜΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΔΙΑΠΡΕΠΕΙΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ Διασκέδαση διατήρηση ντόπιων σπόρων ΔΙΑΥΛΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ δικαιοσύνη δίκτυο ανταλλαγής σπόρων και αγαθών ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ Εγκλήματα έθιμα ΕΘΝΙΚΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ εκδόσεις ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΛΑΧΕΡΝΑΣ εκπαίδευση ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ 2014 ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ Ελληνικότητα εξυγείανση Εορταστική κουζίνα επικαιρότητα έργα ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ευζείν ΖΑΜΠΕΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΑΜΠΕΛΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΖΑΜΠΕΤΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ζωγραφική ΖΩΓΡΑΦΟΣ θάλασσα ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΚΑΒΒΑΔΑΣ ιατρικά θέματα πρόληψης ΙΣΤΟΡΙΑ ιστορία ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ιστοριούλες διδακτικές ΚΑΒΒΑΔΑΙΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΚΕΥΗ ΑΡΧΑΙΑ καθημερινές συνήθειες Καθημερινότητα ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ κάλαντα πρωτοχρονιάς καλλιτέχνες ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ ΚΑΤΗΦΟΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ καïκια κερδίζοντας κινηματογράφος ΚΙΟΥΡΤΟΙ ΚΛΑΡΙΝΟ ΚΛΕΑΡΕΤΗ ΔΙΠΛΑ ΜΑΛΑΜΟΥ κοινωνία Κόλπος Βλυχού ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑ κουζίνα ΚΡΗΝΕΣ ΚΡΗΝΗ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΛΑΔΟΠΙΤΑ Λαϊκές εκφράσεις ΛΕΛΕΓΕΣ ΛΕΥΚΑΔΑ ΛΕΥΚΑΔΑ 1800 ΛΕΥΚΑΔΙΟΣ ΧΕΡΝ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ Λευκαδίτικα μαχαίρια λευκαδίτικη κουζίνα λιμάνι Οδυσσέα Λιμάνι του Οδυσσέα ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ λογοτεχνία ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ μοντελισμός μουσείο ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΛ.ΚΥΡ. μουσική μουσική παράδοση μουσικοί ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΧΟΡΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ μπουράνο μύθοι αισώπου ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ Νικόλαος Δ.Καββαδάς ΝΙΚΟΣ ΒΡΥΩΝΗΣ ΝΟΜΟΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ντοκυμαντέρ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ οικονομία Ομηρική Ιθάκη ορθή διατροφή Πάλη για τα αυτονόητα ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ παράδοση ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΓΛΕΝΤΙ πατριδογνωσία Πέλιτη περιβάλλον πίστη ΠΟΙΗΣΗ ποίηση πολιτική ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ πολιτική αυτοπροστασία ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ πολιτιστικά ΠΟΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ ποτά πριάρι ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ πρόσωπα ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ ΡΟΤΑΡΥ-ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΒΟΡΩΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ σκαρί ΣΚΙΑΔΑΣ ΑΡΙΣΤΟΞΕΝΟΣ Σοφια Καλογεροπούλου ΣΟΦΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ στατιστικά ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ ΣΥΒΟΤΑ σύγχρονη αρχιτεκτονική ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ σύγχρονη ιστορία ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΤΩΧΩΡΙ 2009 ΜΟΥΣΙΚΟΧΟΡΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΤΩΧΩΡΙ 2010 ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΣΕΙΣ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΤΩΧΩΡΙ 2012 Η ΝΕΟΛΑΙΑ σύλλογος Βλυχου ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΛΥΧΟΥ ΓΕΝΙΟΥ ΣΥΜΟΛ συνέντευξη ΣΥΝΘΕΤΗΣ συνταγές ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΟΧΙ Ταινίες τέκτονες-μασόνοι-ροταριανοί τηλεόραση ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ τοπία ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΛΗΑΡ τραγουδιστές υγεία ΥΓΙΕΙΝΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΥΔΑΤΙΝΟΙ ΠΟΡΟΙ ΠΟΣΙΜΟΥ ΥΜΝΟΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΙ Φάνης Καββαδάς ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ φωτογραφίες φωτογράφοι Χειροτεχνία ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΨΑΡΕΜΑ

Δημοφιλείς αναρτήσεις


www.vlicho.blogspot.com

www.vlicho.blogspot.com

Ο ΚΟΛΠΟΣ ΤΟΥ ΒΛΥΧΟΥ

Ο ΚΟΛΠΟΣ ΤΟΥ ΒΛΥΧΟΥ
κάντε κλίκ για χαρτη κόλπου